A transcendencia do agora

E de certo pode chamar a engano, pois o xogo do título, presente nalgún éxito mainstream recente, non recolle o espírito do libro, sen que poidamos desentrañar se a referencia foi produto da casualidade ou unha chiscadela proposital por parte do autor. Os filósofos xa non brindan con cicuta | Arte de Trobar, 2019 | 18 euros Se cadra por iso sorprende, xa nas primeiras páxinas, a densidade que envolve a proposta. Miguel Sande, que gañou con este libro o XVII Premio Afundación, parece tallar unha nova voz poética que aquela á que nos tiña acostumados, e faino tamén a través dunha cadencia nova. Porque é complexo tramar un ritmo que funcione e enganche ao lector partindo dunha aposta tan forte polo poema en prosa, e o autor sae con boa fortuna do reto. Desde a primeira páxina decatarémonos tamén de como a noción de poesía de Sande vai construíndo unha obra que se auto-explica a si mesma, ás veces, como no poema que compara a creación cun vagar en carro á noite por estradas secundarias, de forma explícita. A sección inicial do libro, de título homónimo, déixanos a captura posíbel dunha serie de instantes de transcendencia, reflexións que parecen lanzar unha liña de fuga de intensidade na cotidianeidade. Desta forma, aínda que son moitas as referencias iniciais á vellez e aos seus coidados, cos seus temas parellos como o paso do tempo ou a disolución da memoria (temáticas, non por acaso, cada vez máis frecuentes na poesía galega dos últimos anos), a voz do autor parece propulsada desde os elementos máis frecuentes da realidade. Un cheiro de laranxa nas mans, a choiva, o ambiente dunha terraza ou a felicidade pregoada nas redes sociais son algúns dos substratos dunha serie de poemas que parecen ir acollendo esas grandes reflexións que parten do aparentemente banal ou dun momento particularmente intenso do día. Entidade propia ten a segunda sección do libro “Poemas para un estudante (de grao) desesperado”, cunha temática moi concreta, e que permite que a voz poética consiga situarse como conselleiro dunha persoa nova, pero abrazando as posibilidades abertas da idade: a da rebelión ou a do cuestionamento dos nosos parámetros do fracaso. O final “Escoita, teño xa unha idade” retoma o espírito inicial do libro baixo a forma máis convencional do verso, no que parece case unha voadura controlada. Unha voz madurada e unha perspectiva interesante para un autor que pareceu acharse a si mesmo.