Templos colapsando

De Genaro da Silva recordamos Flor negra, o libro editado por Chan da Pólvora no 2018 e que sorprendía pola rotundidade dunha proposta tan orixinal como difícil de encaixar nas liñas principais da poesía galega contemporánea. Porén, como moitas veces acontece neste ámbito, a difusión das distintas obras do autor non sempre é a mesma, e un bo exemplo pode ser este segundo libro. O pintor cego está publicado pola editora Officium Lectionis do Porto, co texto en galego acompañado da súa adaptación ás normas ortográficas do sur. Unha forma editorial que terá, de certo, unha divulgación peculiar na Galiza. O pintor cego / Genaro da Silva / Officium Lectionis / 2021 / 118 páxinas / 13 euros Esta nova proposta de Genaro da Silva inicide, unha vez máis, nunha forma de entender a poesía que transcende a súa natureza de simple discurso para entroncar cunha forma de coñecemento da realidade e do propio eu. Desta forma, máis aló das tarefas clásicas da lírica, o que atopamos é unha pescuda concibida desde un grao profundo de autoconsciencia, que non teme sinalar a propia natureza cambaleante dos seus avances ou a precariedade ocasional das súas achegas. É unha estrutura especialmente notábel na primeira parte deste libro. A pequena colección de poemas "Lahdnets", que xa formaran parte dun libro homónimo asinado xunto co pintor Gabriel Viñals, poden servirnos de introdución a esta forma diverxente de encarar a poesía. Secuencias organizadas en tese, antítese e sofisma que esmiuzan as mesmas ideas nun proceso dirixido a desvelar outras perspectivas sobre a realidade ou, cando menos, sobre a súa influencia na nosa subxectividade. É unha idea que perdura no texto propiamente titulado "O pintor cego" construído sobre esa mesma idea como marco metafórico e que volve a evocarnos o coñecemento dun mundo que roza o imposíbel e que, ademais, ten a característica de conternos e ameazarnos: "Non se pode posuír o río, / sen ser engulido polo esteiro". Un punto de vista que vai máis alén e que, ao igual que a primeira parte e a terceira e última, "O medo", conecta tamén coa experiencia dun eu poético que se cuestiona, moitas veces, o sentido da propia existencia, ou da mesma literatura como posibilidade de comunicación dunha outra cousa: "Como sobrevivir Yuki / se todos os templos colapsaron / se a única forma de rezar é esta navalla / nos ollos dun espectro / desfeito da nada". O pintor cego pertence a esa poesía da interrogación permanente, tan desconforme como ambiciosa nos seus temas e cunha consciencia de estilo que merece atopar o seu lectorado.