Teatro para despois do teatro

O teatro pos-dramático nace nos anos oitenta do pasado século e supuxo unha longa revolución que aínda hoxe perdura, tamén como debate aberto en torno ao que a realidade dramática contemporánea está chamada a ser. Baseado nunha perspectiva que refuta o "textocentrismo", e enmarcado nas correntes posmodernas que falan de deconstrución e de cuestionar as xerarquías invisíbeis da palabra, o posdrama é unha proposta aberta para reconstruír as linguaxes convencionais do teatro, poñendo en controversia de forma especial a súa dimensión mimética. Pandrama / Afonso Becerra de Becerreá / Laiovento / 2022 / 88 páxinas / 10 euros papel - 6 euros epub Pode o teatro dos noso tempos representar dalgunha maneira a realidade? Pode facelo pretendendo ser un espello directo dela, sen amosar a complexidade da nosa relación con ela? Nesta perspectiva experimental, de pescuda incansábel e actitude subversiva ante os recursos clásicos da representación teatral, medrou unha corrente que a día de hoxe mantén unha produción vizosa dentro do teatro en lingua galega. E un dos seus autores e teorizadores é Afonso Becerra que, como xa fixera noutras ocasións, preséntanos en Pandrama unha colección de pezas que se moven nestas coordenadas. O pandrama é definido polo autor como unha suma do drama e o posdrama, unha idea na que vibra a revalorización estratéxica do papel das palabras como iniciadoras dunha acción que segue a ser o elemento privilexiado, sexa na imaxinación das persoas lectoras, sexa nunha eventual formulación escénica. Como vimos contando, non é un punto de partida doado nin carente dunha actitude de experimentación particularmente notábel na maior parte destas propostas. Temos así nas distintas partes deste libro unha tendencia que cuestiona elementos como a simple posibilidade da comunicación, que xoga con referentes inapreixábeis para as persoas lectoras ou espectadoras, que introduce unha diversidade lingüística chocante, ou que emprega referencias e voces de persoas do mundo real. Unha perspectiva na que non faltan as alusións á danza e na que pode percibirse a importancia dada ao corpo e ao movemento. E máis aló desta dimensión técnica, que se percibe de forma mellor ou peor ao longo da lectura e que pode facer botar en falta a materialización en escena, Pandrama ten tamén os seus propios achados temáticos, como a forma de abordar a memoria histórica que hai na peza Domitila ou as loitas sociais (e as súas contradiccións) espalladas noutras das obras. Pezas para imaxinar e para seguir construíndo un teatro diferente.