Sementando de novo no barbeito

Desde a reformulación de principios dos anos dous mil, o Premio Nacional de Poesía Xosemaría Pérez Parallé vai camiño das dúas décadas dando a coñecer voces novas para a poesía galega. Cunhas bases que só permiten premiar as obras de debut editorial das autoras, ao longo deste percorrido ten amosado unha boa presada de autoras novas, pero tamén ten dado a oportunidade de participar do curso literario a outras de máis idade, demostrando que ás veces atopar a propia voz é un exercicio de práctica e madurez. Alimentar canarios con ovos da casa / Anxo Mena / Espiral Maior / 2022 / 45 páxinas / 11 euros Anxo Mena naceu en 1981 e, por idade, podería facer parte dalgunha das promocións poéticas que comezaron a publicar practicamente na adolescencia a finais da década dos noventa. Porén, este é o seu primeiro libro, aínda que non sexa un poeta completamente descoñecido. A comezos da década dos dez publicou en volumes colectivos de premios como o Díaz Jácome ou o da Universidade de Vigo, ademais de ser acollido tamén por algunha antoloxía. Mesmo así, ninguén discutiría, nin por idade nin por antecedentes, o seu valor de novo creador e este libro, cuxo título é case un micropoema: Alimentar canarios con ovos da casa, ten parte desas características que sempre sinalamos nas obras de debut. Contamos entre estas o pulo por procurar unha enunciación orixinal, unha temática e enfoque pouco habituais na poesía contemporánea e varios xogos coa disposición do verso, achegando nos paratextos parte do significado central. Anxo Mena chega tamén para aumentar a nómina de poetas cunha traxectoria científica consciente, algo que parece banal pero que sen dúbida contribúe a un debate aberto entre ciencias e humanidades e ten a capacidade de colocar novos discursos na perspectiva literaria, en ocasións difíciles de atopar. Alimentar canarios con ovos da casa é un bo exemplo disto, pois no centro do seu discurso aparece un tema como é o destino das sociedades post-industriais, especialmente aquelas que, como a nosa, conservan un pasado de subsistencia agrícola recente. A dicotomía entre o rural e as cidades ou a destrución do medio ambiente son temas frecuentes na poesía galega, pero o ton que Anxo Mena dá a cuestión non deixa de facernos pensar nunha intensidade vangardista na forma do verso e tamén no discurso. Non se trata de recuncar na idealización do pasado ou da vida no rural, senón de atopar un camiño viable para un futuro que comeza a ameazarnos. Un camiño expresado dunha forma case aséptica, descritiva, pero tamén, dalgunha maneira, desasosegante.