Polo poder do toxo

E seguramente unha das máis doadas é a que define que tipo de literatura é para persoas novas e cal está destinada ao público adulto. Susana Sánchez Arins é unha autora acostumada a flutuar entre estas divisións, e non admira que este Super Ulex sexa de novo un libro difícil de clasificar. Super Ulex / Susana Sanches Arins / Cuarto de Inverno / 2020 / 249 páxinas / 13,50 euros Así, mesmo contando con protagonistas principalmente xuvenís, nin a estrutura do relato nin algúns dos temas que toca son os máis frecuentes neste tipo de narrativas. O peso dun discurso sobre a igualdade pode chegar a ser excesivo por momentos, por iso é importante transmitilo de forma desdramatizada e, a poder ser, divertida. É un obxectivo que cumpre de sobras Plan de rescate, capaz de sacar sorrisos e pode que algo máis ao seu lectorado. Super Ulex parte da vivencia de Clara do seu cancro, un escenario duro, pero que ademais non está adozado con discursos fáciles de superación nin coa perspectiva inmediata e reconfortante da tolerancia. Os problemas de Clara na súa contorna social non diminúen a causa da súa enfermidade, senón que se agravan e toman ás veces formas particularmente crueis, especialmente os relativos ao acoso escolar, aínda que tamén na súa relación con adultos e ensinantes. Este é un dos aspectos máis rechamantes e atípicos desta novela: Clara é unha presenza molesta, en parte polas consecuencias da quimioterapia no seu corpo, e decide protagonizar ese papel dunha forma produtiva. É así como, axudada dunha serie de superpoderes, acaba por encarnar o papel de Super-Ulex, a rapariga toxo, unha "superoína" que, vestida con capa e levando os pelos de punta, vai loitar por resolver as inxustizas cometidas contra ela, pero tamén contra outra parte do alumnado e mesmo aqueles problemas máis graves da sociedade. Sanches Arins ofrece esta orixinal historia mergullándonos de cheo nela. Pequenos capítulos en primeira persoa, narrados pola nosa heroe, axúdannos a entender o seu contexto e tamén acompañala nos seus dilemas éticos. Ao mesmo tempo, amortecen un tanto a crueza dalgúns escenarios, permitíndonos xogar a carta da complicidade con ela e gañando axiña a nosa simpatía. Porén, se algo se pode recriminar á trama é como, por momentos, parece desenvolverse sen control. Son moitas as fazañas que caben a unha "superoína" pero ás veces parece que Clara é a responsábel de solucionar todas as cuestións do mundo, algo que non é problemático se non acabase alongando tanto a historia. Como consecuencia secundaria, o final, onde temos a explicación dos seus superpoderes, acaba parecendo un feche forzado que reinterpreta de golpe un relato que parecía levarnos por outros carreiros. Quedamos, porén, coa orixinalidade da ollada e coa forza dunha personaxe disidente.