Poesía histórica

E porén, desde Ezra Pound, que na Galiza foi moi ben canalizado por Cunqueiro e Méndez Ferrín, a poesía moderna apostou moitas veces por desprenderse desas imposicións para xogar aos disfraces e, de forma moi relevante, ao revivalismo histórico. Falar pola boca dos que xa foron, apostar por unha perspectiva imaxinaria que permita aventurar o que os outros viviron, converteuse nunha sorte de subxénero que, a pesar da potencialidade que contén, tampouco tivo unha práctica especialmente fecunda nos últimos anos. As horas de Hanna | Pura Tejelo | Urutau | 2019 | 95 páxinas | 12 euros As horas de Hanna é unha proposta complexa pero que apela directamente a eses parámetros. Complexa, pois posibelmente sen o (por unha vez) necesario “prefacio” explicativo sería difícil para o lector medio poder entrar no universo que nos abre este libro. Coa referencia aos “libros de horas” dos séculos XV e XVI no trasfondo, a autora constrúe unha colección de poemas que seguen a vida da súa personaxe principal: unha Hanna que habita no Renacemento e que porén só conseguiremos entrever no medio de todos os seus condicionantes históricos. Desta forma, entre descricións e consellos, personaxes e reflexións colocadas nun universo cuns valores ben diferentes do noso, teremos un fresco dunha época fascinante: o Renacemento que nos devolve este libro preséntase como ese intermedio entre o medieval e contemporaneidade, unha época que vai abrindo as perspectivas de posibilidades das mulleres, ao tempo que segue profundamente ancorada en xerarquías férreas de dominación e explotación social. Como diciamos ao principio é unha poesía de inspiración histórica expresada porén nun estilo actual, sen imitar máis que puntualmente, ou por referencias, as formas antigas. Ao mesmo tempo, a súa práctica ten unha perspectiva que foi pasada por alto por algúns dos seus iniciadores pero que no contexto galego tivo un amplo predicamento. Trátase da presenza do elemento colectivo, a forma na que a reconstrución do discurso histórico serve para axustar as contas da comunidade. É un elemento mencionado no prólogo de Pilar Pallarés que anda polas lapelas do libro e que destaca en poemas puntuais como “A vida dos poderosos”, unha perspectiva que afasta definitivamente o libro do ton distanciado que podemos entrever por veces para apuntar ás estruturas que sustentan un mundo baseado na explotación dos humildes e na submisión das mulleres.