Os soños no deserto

Esta nova proposta de Celia Díaz lévanos ao tema da guerra, un dos escenarios máis populares neste subxénero, xa que permite presentar situacións excepcionais e introducir mensaxes de concienciación social. Unha estrela para Amina (il. Kristina Sabaitez) / Celia Díaz Núñez / Galaxia / 2020 / 80 páxinas / 10,50 euros Non se trata, porén, dun escenario rotundo e delimitado con detalle, senón máis ben unha alusión constante que pesa como unha lousa na protagonista, pero que só aparece como recordos ou pesadelos, creando un ambiente onírico. En certa medida, son estes detalles evanescentes os que fan de Unha estrela para Amina unha peza orixinal e que pode apostar por marcar algunhas diferenzas interesantes co contexto no que se insire. Amina, que coa súa boneca Sally e un coro de nenos son as únicas voces da obra, é unha nena refuxiada. Nunca acabaremos por saber cal foi o conflito que a expulsou do seu fogar e a afastou da súa familia, pero, polas conversas que mantén coa boneca, si que sabemos que nela palpitan as condicións universais das persoas vítimas dunha guerra. Amina ten recordos e traumas, pesadelos e lembranzas dunha vila e dunha cama branda que desapareceron para sempre. Tamén ten soños que, como os soños de todas as crianzas, son extremadamente ambiciosos: voar comos os paxaros para poder fuxir, por exemplo. Grazas á presenza da boneca Sally vamos saber moitas cousas da nena, tamén veremos como xuntas entoan cancións infantís de diferentes culturas. Celia Díaz aposta así por algo máis que a historia predeterminada dunha nena para contarnos o drama das crianzas refuxiadas como algo universal, atravesado por experiencias e músicas de moitos lugares, como son moitas tamén as orixes destas persoas. Ao mesmo tempo, partindo dunha presenza escénica mínima, Unha estrela para Amina consegue algo ben complexo: cuestionar a dependencia da proposta do texto dramático, entregando abondosos recursos para conseguir unha execución dinámica, colorida, e chea de música. Da mesma forma, tamén é meritorio como a mensaxe da obra, sen dúbida moitas veces escoitada, foxe dos habituais recursos do didactismo extremo para adoptar a forma das esperanzas e soños das crianzas. Vítimas que, mesmo desposuídas de todo, seguen acreditando con forza en que existe un futuro a construír sen as amarguras e crueldades do pasado.