Os soños anegados

Olibro máis coñecido de Celso Emilio Ferreiro é Longa noite de pedra (1962) mais O soño sulagado (1955) era estudado na Literatura Galega do século XX en COU. Seguro que algunha lectora de Sermos o lembra. Na 1ª edición era O sono sulagado. Por consello de Alonso Montero o “sono” pasou a “soño” e mantense o “sulagado”, que para a RAG sería “asolagado”. A edición do finado Ramiro Fonte inclúe un estudo moi recomendábel. Moitas veces lle lin ao alumnado estes catro poemas: -O medo: a infancia e o colo materno. “Soio cando chegaba ós meus ouvidos / a doce voz de mel da miña vella, / xa non tiña medo”. -Mensaxe dende o silenzo: o desacougo, o existencialismo. “Preguntas e preguntas e preguntas, / decote a preguntar. Ninguén responde”. -Eu en ti: o amor. “Sempre, / dende a neve dos tempos, / eu na túa ialma” -Poema nuclear: a guerra e a destrución. “Qué ben, que a bomba vén co seu rebombio”. Os poemas escritos na posguerra, algúns sendo soldado, mostran as dúas grandes liñas da súa poesía: a viaxe interior (o soño asolagado individual) e a reivindicación social (o soño asolagado colectivo). “A silandeira sombra sin consolo / de aquil que fun, decote vai comigo”, exemplo da primeira. “A liberdade endexamais se acada / e nós os homes nunca tivemos azas”, exemplo da segunda. A emigración é algo positivo, moito antes da experiencia en Venezuela que o levará a cambiar de opinión: “Eu canto aos emigrantes de esta terra / que na rosa dos ventos / erguen seus urros ceibos e labouran / con músculos encheitos de esperanzas”. A sátira, o rexeitamento do armamentismo, o prosaísmo crítico (Poema nuclear e Cantiga de amor cicais), os responsábeis dos “paseos” (“Nin cadeas nin leises o persiguen, / mais nunca será libre”), os guerrilleiros (“Ás veces unhos homes / que non saben surrir, pasan de longo / levando tras de si os cas da noite”) tamén teñen cabida nos 31 poemas do libro. Destaca a presenza a muller: a nai-refuxio (O medo, Nai), a esposa-compañeira (Eu en ti), a viúva pola emigración (Historia dunha muller). O tema queda ben claro en Muller: “muller, irmá e nai, esposa e filla / catro voces nun beixo, catro patrias / nunha soia bandeira estremecida”. “Falareivos de min anque me doan / as escuras raíces dos meus soños”: Celanova, a infancia, a nai, o amor, a saudade, a guerra e a posguerra. Todo iso son os soños asolagados. Nestes anos de éxito para a nosa poesía volvamos ler O soño sulagado, anegado pola a perda do mundo ideal, utópico. Un libro que ten entrada propia na Galipedia.