Os nomes do medo

Unha proposta interesante a que chega da man de Contos Estraños, sinalando unha posibilidade de organización temática que, ou moito nos falla a memoria, ou nunca se ten dado sobre a poesía galega. Se temos claro a que territorios nos dirixe a narrativa de terror, á que Contos Estraños ten dedicado tamén unha boa dose de esforzo, no que respecta á poesía estamos ante unha pregunta aberta. Debe a poesía infundirnos esa inquietude que ás veces nos transmite a narración? Chega con falar do terror para cubrir o requisito de facer versos "do medo"? Un terror de auga fría. Escolma da poesía galega do medo / Xosé María Álvarez Cáccamo (org.) / Contos Estraños / 2021 / 200 páxinas / 16 euros Esta delimitación é a primeira das dificultades ás que se enfronta o antólogo, Xosé María Álvarez Cáccamo, que confesa no prólogo ter atopado aínda outras. Case 150 anos de poesía galega admiten un convite a unha lectura diferente e así podemos atopar o medo ante a natureza, aquel fondamente vinculado ás experiencias da guerra e das cadeas ou o que nos fai temer pola perda do amor. Perspectivas posíbeis que, porén, como en toda antoloxía cun carácter inaugural ou un enfoque arriscado, deixan moitas outras sen contemplar. Desta maneira podemos apuntar tamén o discutíbel dalgunhas decisións. Por momentos parecería que Xosé María Álvarez Cáccamo toma o campo semántico do medo como único xestor da escolma, deixando fóra aquelas expresións que o transmitiron con máis sutileza ou entrando no ámbito do interpretábel. Non acepta a "Negra sombra" unha lectura na que sobresaia o medo á desventura? E porén o poema emblemático de Rosalía non ten un lugar entre estas páxinas. Á persoa con certa bagaxe poética non lle custará pensar en máis ausencias posíbeis, como a do lobo de Novoneyra "ca noite na boca", espello do terror dos nosos antergos. Lecturas moi evidentes respecto do pasado que tamén poderían facerse conforme nos achegamos á poesía do presente, onde a escolla parece un tanto errática, se cadra por estar xerida pola mesma referencia semántica que acaba por funcionar como unha limitación excesiva. Volvemos á pregunta inicial: é imprescindíbel mencionar o medo e sinónimos para facer poesía do medo? Non hai máis posibilidades de terror que as citadas? Non é fácil andar camiños novos, e menos por sendas escuras, e iso é algo que cabe recoñecer a esta viaxe que nos propoñen editora e antólogo. Unha viaxe que nos leva a vellos territorios coñecidos, pero que ten a posibilidade de darnos unha nova forma de miralos.