O sol da infancia

Esta capacidade para unha produción ampla non é sempre, porén, un bo indicativo. Acostumamos atopar autoras e autores enrocados no mesmo estilo, con pouca capacidade para domealo ou administralo. Dente de leite / Arancha Nogueira / Xerais / 2020 / 54 páxinas / 12,50 euros papel / 5,80 euros epub Non parece este o caso da poeta, que até o de agora foinos ofrecendo pezas diferenciadas, e ben diversas, máis aló das lóxicas coincidencias puntuais, en canto a estilo e temática. Dente de leite chega como gañador do premio Johán Carballeira e, como tal, responde a moitas das características dos poemarios que proceden de certames. Destaca sobre todo a súa unidade, un dos puntos fortes que se valoran nos premios de poesía, unha entidade constante, chea de referencias propias que atoparemos repetidas e coa perspectiva dunha especie de viaxe que agarda por un retorno redondeado nos últimos versos. Desta forma, e dentro dunha peza que destaca, pola súa brevidade nesa coherencia interna, podemos clasificar o libro na liña de poesía sobre a infancia e o pasado, un territorio que se vincularía a algunhas das obras de Lupe Gómez que, non por acaso, asina o prólogo. A infancia seguirá sendo unha constante no noso mundo, pero os seus condicionantes mudaron enormemente. Arancha Nogueira non fala da saudade das aldeas ou de modos de vida desaparecidos. Ou si, pero son modos de vida que están máis relacionados con formatos como a casete e con viaxes en coche. Elementos que marcan unha referencia xeracional, pode que difícil de desembocar nas sensacións de persoas doutra idade, pero cunha innegábel carga emotiva para quen si as recoñeza. Así, pulsando botóns automáticos de saudade, Nogueira lévanos da man por unha obra que, porén, ten pouco de saudosismo clásico e moito de introspección sobre o tempo pasado. Construída case nun vocativo constante á nai, os poemas interróganse pola evolución das relacións familiares e vinculan o seu tempo feliz aos mesmos recordos sinxelos e rotundamente alegres que gardamos inocentemente, como as fotografías ou os dentes de leite das crianzas. Unha felicidade, a das paisaxes correndo polas fiestras dun carro, ou a do mar deslocalizado no interior de Ourense, que só parece ter garantida a súa existencia nese estado volátil desde o que intentar rescatala: "así, mamá / unha foto que dure para sempre / non a revelaremos nunca".