O rastro da poesía

Hai máis de sete anos que Antón Lopo presentaba a performance Lampíricos, que levaría por distintos espazos do noso país e tamén do estranxeiro. A relación do autor con esoutras facetas da arte é unha constante da súa traxectoria, aínda que manteña, dentro delas, unha innegábel ligazón coa creación literaria e coa poesía como forma privilexiada. Pode que unha boa proba sexa esta resurrección dos textos de Lampíricos, editados agora pola Fundación Uxío Novoneyra, tamén como un xeito de celebrar a acollida que fixeran do espectáculo no seu espazo durante o verán de 2014. Lampíricos /Antón Lopo / Fundación Uxío Novoneyra / 2020 / 105 páxinas / 18 euros Resulta, por tanto, moi complexo xulgar este libro na súa natureza de parte dun conxunto que, pola súa propia fugacidade, non pode ser fixado nun formato editorial. Tal e como nos aclara o autor, faltan elementos que foron pensados como unha parte inseparábel do proxecto, e entre eles podemos citar a iluminación, o acompañamento audiovisual ou algunhas pezas de vestiario. Tamén faltaría o que probabelmente é o máis importante: o corpo ou, por mellor dicir, os corpos, que nunha experiencia performativa acostuman organizarse sen guía e colaboran en dar a cada versión e a cada experiencia un ton diferente. A pesar de todo isto, os textos do autor continúan funcionando neste novo formato, e conseguen tamén levarnos a vellos territorios que nos resultarán coñecidos. Desde o poeta que xoga co coloquial e coas anécdotas até aquel que cuestiona todas as clasificacións que o enfrontan. O que reivindica a lingua como único territorio libre, ou o que cuestiona o corpo (e os corpos) máis aló da normatividade imposta pola sociedade. Moitas das liñas mestras do Antón Lopo creador aparecen de novo aquí, nunha sucesión que convida a reflexionar sobre elas, pero sobordando ao mesmo tempo a posibilidade de ser un simple resumo de teimas para procurar elementos innovadores ou mesmo extremos. Unha perspectiva na que toma tamén un protagonismo especial o propio cuestionamento do poeta e a súa relación co mundo e cos tempos. O Lampíricos non pode ocultar a súa natureza de rastro doutra cousa que perdemos, se cadra para sempre. Aínda así, é un rastro que non desmente o animal que perseguimos e nas súas pegadas vibra toda a forza e a rotundidade dun proxecto poético que aposta por transcender a propia noción da poesía. Da mesma maneira, por decisión ou por un simple azar, pode que nestas páxinas estean os trazos máis representativos dun autor que segue a conmovernos e cuestionarnos en cada obra.