O mundo interior

Unha carreira longa e diversa que, porén, mantivo sempre a capacidade de sorprendernos. Tamén facendo gala dunha concepción da literatura como un desafío, un exercicio de tensión que, mesmo nas súas pezas menos logradas, segue a resultar imprescindíbel no noso contexto. Corazón de manteiga / Xavier Queipo / Galaxia / 2020 / 216 páxinas / 17,40 euros Corazón de manteiga mergúllanos nunha proposta diferente, con elementos das novelas de formación, aínda que revirando o sentido convencional destas e dirixíndoo por camiños inesperados que rozan o desastre. A trama está centrada na biografía de Mauro, un personaxe diferente que xa dende a infancia se caracteriza pola súa febleza física e unha aguda sensibilidade, aspectos que o separan de encaixar socialmente entre os seus coetáneos. Porén, e aínda que estes trazos son fundamentais na configuración de Mauro, así como unha sexualidade que intuímos como non convencional e en calquera caso afastada do canon hetero-céntrico, non son o máis relevante. O protagonista vive coa consciencia dunha experiencia mística que se manifesta por primeira vez na infancia, un evento que non consegue explicar e que agudiza aínda máis a súa estraña relación co mundo e a sociedade. Podemos dicir que este conflito, latente na maior parte da trama, representa o tema principal de Corazón de manteiga. En que medida unha experiencia subxectiva, pero vívida e entendida como certa, pode encaixar nun estado social que a nega e cuestiona a súa simple posibilidade. Unha reflexión sobre a verdade e o dereito á diverxencia que Queipo constrúe nun tempo lento, cheo de detalles que se achegan ao obsesivo e que nos fan acompañar unha perspectiva biográfica que non parece seguir os ritmos da narrativa convencional. A concepción literaria do autor paga tamén estas peaxes, e o lectorado debe prepararse para unha novela de ton introspectivo e reflexivo, sen grandes eventos e moi afastada doutras historias de exploración e descuberta. Tamén para un final disruptivo que cuestiona algúns principios básicos da realidade. Se cadra un final que non está entre o máis logrado da peza e que, aferrado a certa noción pretensamente subversiva sobre as enfermidades mentais, acaba por caer tamén nalgúns dos tópicos máis manidos da posmodernidade, alén de representar un escenario tremendista impropio doutras achegas ás que o autor nos acostumou. Unha obra, porén, que cuestiona e que nos cuestiona, que non é pouco nestes tempos.