O lirio murcho

Sexto libro desta nova etapa das aventuras do galo e chega co primeiro cambio na parella de autores, o guionista Fabcaro substitúe a Ferri, que nunca foi quen de alcanzar a altura exixida pola lenda dos personaxes. Nesta aventura, Julio César está preocupado pola desidia e o desánimo no que están vivindo as súas lexións. Buscando consello e solucións reúne os tribunos do exército. É nesa xuntanza onde o médico castrense Vezovirtus, unha sorte de mestura romana entre Lacan, Llados e Cantinflas, propón actuar seguindo un método que el chama o lirio branco, unha especie de pensamento positivo acompañado dunha dieta equilibrada que, segundo Vezovirtus, conseguirá cambiar as cousas. Para facer a primeira e definitiva proba, o médico é enviado até Babaórum, un dos famosos cinco campamentos que arrodean a aldea gala. Como nos seis números anteriores, o traballo gráfico de Conrad é excepcional, o debuxante ten unha capacidade de mimetización sorprendente. Por esta parte máis nada destacábel. Non se nota moito o cambio de debuxante aínda que, tamén é certo, non fai nada máis que copiar moi ben a Uderzo. No eido do guión, tampouco hai moitos cambios: se os de Ferri eran malos, este é singularmente malo. Non hai idea, nin historia, nin narración, nin nada destacábel, só uns centos de viñetas con chiscadelas de dubidosa graza que enchen as páxinas sen levar a ningures. Para a nosa desgraza esta tampouco vai ser a obra que consiga levantar o voo desta franquía. Se pasa á posteridade será máis polo desastre que é que por outra cousa. En efecto, o cambio de guionista non fixo efecto e o tal Fabcaro, descoñecido no Estado español mais moi recoñecido no francés, perpetrou outra trapallada aburrida sen interese ningún. De certo, debe ser difícil facer obras tan malas, tan aburridas e tan pouco orixinais coma esta. Unha “homenaxe” pouco disimulada d'O Adiviño ao que lle meteron algo do positivismo instagramero e de (suposto) humor posmoderno. Consonte aos tempos, foxe do tétrico e realista d'O Adiviño para abrazar un proselitismo do pensamento positivo-reiki-mindfulness baleiro de sentido, graza, historia, interese e, mesmo, calidade literaria para elaborar un conxunto de páxinas sen sentido, preñadas de textos longos escritos nun barallete tan verborreico como cantinfleado que fragua nunha pedra de formigón pesada como unha sexta feira de Luar. Como xa dixen en anteriores recensións desta nova era de Astérix e Obélix, o efecto expectativa que xera cada lanzamento de álbum dos galos maquilla o espectacular deterioro da calidade, que cae con cada novo libro até chegar a niveis de ridículo, como é o caso. Ben farían os propietarios dos dereitos en darlle unha pensada. Sen dúbida o Por Tutatis! de Trondheim é o mellor Astérix lanzado desde o pasamento de Goscinny, aínda non sendo un Astérix! O único destacábel segue a ser un prezo moi contido (a costa da calidade do papel) e o excelente traballo na tradución de Isabel Soto, Xavier Senín e Alejandro Tobar, que é perfecto.