Os novos camiños do compromiso

Como outras veces que falamos da editorial galego-brasileira Urutau, temos que destacar a amplitude do seu catálogo, unha verdadeira máquina de producir poesía que amplía as edicións na nosa lingua e incorpora tamén novas voces a ese gran discurso da cultura galega que continúa a ser a lírica. Irene Pin, cunha traxectoria na escrita literaria que se resume na participación ocasional en revistas, debuta con este libro grazas a Urutau. Porén, falamos dunha autora cunha dimensión particular que matiza e mesmo completa esta calidade de principiante. Con fortes ligazóns no ámbito do xornalismo, moita da participación cultural da poeta xogou sobre todo no ámbito do documental, pisando tamén nalgunhas ocasións o formato da videopoesía. A ollada de ειρήνη / Irene Pin / Urutau / 2021 / 138 páxinas / 14 euros A ollada de ειρήνη é unha boa mostra desta perspectiva mestiza. Estamos ante un poemario desbordante e desbordado, e pode que esa sexa unha das súas características principais, a percepción de que hai unha enorme cantidade de elementos e que mesmo esta miríade chega a dar un certo ton de ansiedade na voz autorial. Trátase dun punto de vista completado coa referencia transmedial que incorpora o libro. Varios códigos QR convídannos a dar un novo paso alén dos versos, a completalos e a xogar a asistir ás imaxes e sons que envolven a poesía. Elementos que falan desde a perspectiva do discurso artístico, ofrecéndonos cancións, recitados e imaxes, pero que tamén dan o paso ao elemento documental, deixándonos escoitar conversas ou colocándonos ante imaxes do conflito e o desarraigo. Profundamente atado á experiencia nos campos de refuxiados de Grecia, este libro de Irene Pin ten, ademais desa intensa relación co eido do documental, unha afiliación que o entronca coa poesía comprometida. Trátase dunha relación innovadora, non só por esa aposta de hipertexto que inclúe, senón tamén polo lugar do discurso. Os poemas d'A ollada de ειρήνη vagan sobre todo polo ámbito da descrición, tratan de describir elementos case fotográficos e que con frecuencia aluden a persoas individuais desde a consciencia de que as súas vivencias forman parte dunha enorme catástrofe colectiva. Como é frecuente en moita da poesía social, en ocasións o verso acaba por ser explicativo de máis, roza o obvio na súa mensaxe, pero tamén, e como destaca o prólogo de Daniel Salgado, acaba por ser un reflexo evidente da crise da conciencia. Do difícil que é seguir escribindo despois do cíclico Auschwitz da historia.