O mundo real e máxico de Ramón Loureiro

Ignoro se todos os que falan marabillosamente de La asombrosa conquista de la Isla Ballena ou de Al Rey de los Ángeles de Ramón Loureiro (Fene, 1965) se expresaron así no seu día diante da prosa de O corazón portugués ou de As Galeras de Normandía. Teño para min que se a literatura se valorase sempre pola calidade literaria dos textos, con independencia da lingua que o autor utiliza en cada libro e dos temas que aborda, Ramón Loureiro ocuparía un primeiro lugar nas letras galegas contemporáneas desde os seus primeiros libros. Seguramente para non renunciar a seguir sendo un autor en lingua galega tamén é preciso coincidir con Cunqueiro en que un escritor galego ten a obriga de facer todo o posíbel por unha prosa galega –iso lle dicía ao seu amigo Paco del Riego nalgunhas cartas dos anos 50, cando a lingua galega estaba proscrita e só había varias ducias de lectores en todo o país-, así como ter a certeza de que a obra que un fai será vista nos días que virán como os "froitos máis frescos e vivos", que era o que pensaba Cunqueiro cando escribiu Merlín e familia, nun tempo en que a literatura que predominaba era a da anguria e a do realismo social. Vaia isto por diante para deixar claro que todo o corpus narrativo de Ramón Loureiro, o que está escrito en galego e en castelán, emana dun mesmo universo creativo e que, polo tanto, a calidade literaria dos seus textos nin é mellor nin peor cando escribe nunha lingua ou noutra. O que nos doe é que non soubésemos ver o grandísimo narrador que hai en Loureiro desde as súas primeiras obras en galego e tamén nos entristece, como non, que el non tivera a fe e a firmeza necesaria para seguir paso adiante cultivando toda a súa obra en galego. Eu, que non me resisto a recuperar Ramón Loureiro para as letras galegas, convídoo a que se mire no espello de Eduardo Blanco-Amor, que fronte á incomprensión de José Luis Borgues ou Ernesto Sábato, que non podían entender que o autor de La catedral y el niño perdese o tempo en escribir nunha lingua que ninguén lía, púxose a escribir A esmorga, e seguiu logo con Os biosbardos e Xente ao lonxe. A narrativa de Loureiro é un gozo para quen ama a literatura. Collan, por exemplo, O corazón portugués. Cun riquísimo léxico e un dominio da lingua que moi poucos autores posúen, Loureiro entréganos unha prosa que sitúa a narrativa en lingua galega a unha altura pouco frecuente, propia dos mestres. Un mundo propio, o da Terra de Escandoi, un estilo inconfundíbel, unha capacidade imaxinativa que por veces supera ao mesmísimo Álvaro Cunqueiro e unhas páxinas que nos conducen ao mellor e ao peor do que o corazón humano é capaz de facer, enchoupándonos nun delicioso realismo máxico ou sacándonos a respiración. Unha magnífica obra!