Mecanismo engraxado

Dúas novelas curtas avalaban xa a Rocío Leira como unha das voces a non perder de vista na narrativa galega dos últimos anos, un factor que sumar a outras dimensións da autora como a literatura infantil. Veleno en familia (2019) e aínda a xuvenil Trescatorcedezaseis (2020) formulaban orixinais puntos de partida achegados ao xénero criminal aínda cunha ollada diferente sobre el. A afogada / Rocío Leira / Xerais /2021 / 120 páxinas / 17 euros papel / 9,99 epub A afogada, XXII premio Ánxel Fole de Narración Curta do Concello de Lugo, continúa de forma notábel esa liña. Laura Suárez desaparece unha noite de esmorga tragada polo mar da Coruña, un escenario tristemente frecuente na historia da cidade, tal e como lembra a propia novela. Porén, hai unha serie de cousas que parecen non acabar de encaixar nun evento destas características. Que o corpo da finada non acabe de ser devolto polo mar, ou que as únicas testemuñas do feito sexan o seu mozo e a súa mellor amiga espertan as sospeitas de Manuel Cifuentes, rescatador marítimo da Garda Civil. Con este inicio, Rocío Leira introdúcenos nunha novela ideada como un mecanismo ben engraxado, capaz de desenvolver unha trama complexa onde as cousas non sempre son o que parecen. Cun recurso co que xa demostrou a súa valía noutras pezas como é o das perspectivas múltiples, a autora é capaz de manter, no seu curto percorrido de pouco máis de cen páxinas, o interese das persoas lectoras. Desta forma, e con predominio do monólogo interior, asistimos a distintos puntos de vista, desde o do investigador Manuel Cifuentes até os das presuntas testemuñas e tamén escoitaremos a voz da afogada e veremos retallos do seu diario. Un percorrido polo que van aparecendo temas colaterais, como o peculiar triángulo amoroso que protagonizaban as tres persoas implicadas no afogamento ou a posibilidade que exista, dentro deste, un caso de violencia machista. Porén, posibelmente o máis destacábel da narración sexa a construción deses personaxes como individuos cunha profundidade capaz de romper moitos dos tópicos das novelas que se constrúen ao redor dun tema criminal. Máis alo da perspectiva maniquea e tremendista que nos coloca tantas veces entre o ben e o mal absoluto como única visión dos temas sociais que impregnan o trasfondo da narrativa dos nosos tempos, Rocío Leira déixanos entrever, case nun alarde de equilibrio, outra posibilidade ben máis interesante e suxestiva. Unha proposta, en definitiva, ben construída e que se achega ao xénero de forma diferente.