Un galego nas rúas de Tánxer

Faise cada vez máis raro na edición galega contemplar volumes tan fermosos e detallados coma este, non só presentado en tapa dura e cun apartado fotográfico que xa compensaría por si só repasar as súas páxinas, senón tamén centrado nun aspecto concreto e non moi coñecido da produción de Blanco Amor. Un coidado que parcialmente explicarían os catro selos que aparecen na contracapa e o prólogo dun político, ese subxénero ao que un día habería que dedicar un estudo académico propio. Porén, o mimo tamén o explica o concurso da Fundación E.B.A. neste proxecto, capaces de seguir descubríndonos perspectivas do autor ourensán que fan que pensemos nel como unha mina de tesouros inesgotábeis. E como extractor principal desta riqueza debemos recoñecer a Xosé Enrique Acuña, autor do estudo introdutorio que fai que este libro sexa moito máis que a reunión vistosa das oito crónicas para El Pueblo Gallego. Un galego nas rúas de Tánxer / Taracea marroquí 1935 / Eduardo Blanco Amor / Galaxia / 2022 / 148 páxinas / 21,50 euros Blanco Amor visita Marrocos en 1935, nunha época que o azar coloca entre un pasado que toca a súa biografía e un futuro que o afectará aínda máis. A sombra da Guerra do Rif, da que desertara en 1919 fuxindo a Arxentina, está aínda presente no territorio, pero tamén o están aqueles militares africanistas que, non moito tempo despois, cruzarán o estreito para aplicar as tácticas da guerra colonial contra a poboación do Estado español. Os primeiros artigos da colección son testemuño e parte deste choque de cara cunha realidade hostil. Blanco Amor fálanos de Ceuta como "ciudad desagradable" para ter que matizar o seu desencanto nunha segunda crónica, onde dá conta tamén do conflito co fanfarrón espírito militar da cidade. Porén, o percurso do autor polas cidades do norte de África garda moitas máis marabillas que desencantos, aínda que a súa visión non soportaría unha análise en clave poscolonial nin pode encaixar cos modos políticos da actualidade. Un Blanco Amor que xoga coa idea de "pasarse al moro" dá a súa visión do "nacionalismo árabe" e parece atopar, desde unha emoción na que vibra o contacto estreito cos locais, unha terra posuída por un espírito perenne chamado a resistir a modernidade. Destaca Xosé Enrique Acuña a faceta de fotógrafo do autor, algo que xa coñecíamos do volume A ollada do desexo (2004), pero que gaña, para esta obra, unha perspectiva de cronista que roza o antropolóxico e completa o rico estilo das crónicas. Asomarse ás rúas de Tetuán ou Tánxer da man de Blanco Amor segue a ser unha marabilla felizmente recobrada.