Fuxir á selva

Antes da vertixe da segunda obra sempre está o risco da primeira. Se cadra aínda é maior no caso das autorías que publican o primeiro libro de poesía despois de ser coñecidas no eido da narrativa. É así para Álex Mene que con Os puntos do impacto gaña o Premio de Poesía Concello de Carral en 2021 e afronta de novas a faceta pública de poeta, logo de ter publicado relatos, os álbums ilustrados A raíña das torta e Indómita e a semente da inmortalidade, co que obtivo o Premio de Literatura Infantil e Xuvenil Muíño do Vento, e a novela Ana e as súas irmás (Tandaia, 2021). Os puntos do impacto / Álex Mene / Espiral maior / 2022 / 15 euros / 68 páxinas Un primeiro acerto é o título do poemario, que remite ao seu labor de fotógrafo, ás teorías de Roland Barthes respecto á fotografía e ao centro de interese do libro, a ferida do suxeito lírico, ou mellor, as pegadas dos proxectís, porque o dano, na maior parte das veces, vén de fóra. Mais tamén os títulos de cada un dos tres apartados representan de maneira directa, como as frechas que aparecen no interior do libro, a transformación dese ser humano protagonista. A "Teoría do conflito", "As fisuras da estratexia" e "A travesía do corpo" marcan tres estadios arquetípicos, o esgotamento do individuo contemporáneo que precisa fuxir cara o interior do bosque para recuperar a dignidade do corpo, mesmo o dereito a sufrir na entrega amorosa. Para o colapso da cidade coa que inicia a posición da caída no poemario só queda a solución da ancestralidade, a vontade de renacer, de "emerxer / da terra pouco a pouco" para "non asistir impasíbel / ao meu propio sacrificio". Abandónase o espazo coñecido e vólvese ás cerimonias que preceden á linguaxe, ás danzas e ao oráculo onde volve agromar o riso cando o tempo non encarna a angustia, ao camiño que traza o "derradeiro león do Atlas". Porén, malia que nesta confrontación entre cultura e natureza a segunda resulta gañadora, o regreso fortalecido debe encarar outra derrota, a da imposibilidade de traspasar completamente as fronteiras da subxectividade, a derrota de ter que asumir o fracaso do amor no "desprezo dun ollar enmarañado". Álex Mene pertence a ese grupo nutrido de poetas relacionados coas artes plásticas, tanto como creador como investigador. Nada que non funcione segundo a lóxica. Nótase na escolla das imaxes, no estrutura formal e na construción dos textos que procuran a composición punxente, cun centro moi claro onde converxen as olladas e que refugan aderezos innecesarios. Primeiro poemario para o autor, pero seguramente non o último. Outro augurio do bosque.