As ferramentas da beleza

En algo si se parece Barroco á obra anterior de Antía Otero, sobre todo a O cuarto das abellas no que se refire á incorporación do pasado e das casas familiares. Pero o novo libro é máis maduro e complexo, como reza o título. Non en van pasaron seis anos entre a publicación dun e outro, distancia que moitas veces favorece os resultados. Os temas sinalados abofé que tampouco son novos na poesía galega, pero neste caso os significados multiplícanse porque entra en xogo o fío condutor, que non é outro que o da utilización das técnicas e motivos do barroco, o artificio en estado puro. Amosa a realidade das súas emocións e lembranzas a carón da reflexión sobre como pasa a ser representación, é dicir, como se fai arte. E ese procedemento que deixa á vista, resulta moi tentador. Barroco / Antía Otero /Apiario / 2022 / 68 páxinas / 17 euros Malia que xoga con varias disciplinas, o diálogo máis cumprido ten lugar coa pintura. Mellor, coa imaxe, porque nesta actualización do barroco ten moita importancia a fotografía e as secuencias fílmicas. A autora selecciona unha escena, familiar ou pertencente a un lenzo, moitas veces de autoras que o canon esqueceu durante anos, e detense nos encadres, no marco, nos claros escuros e nos contextos que as persoas espectadoras non poden coñecer. A descrición do que se ve paira entre a interpretación, a "écfrase" que dá título a varios textos, e a contextualización do que ocorreu antes e despois, a medio camiño entre o testemuño e a ficción de causas e efectos: "Ninguén intuiría na súa aparencia boreal / o acontecido segundos antes". Verbaliza así o que se percibe ou o que se recorda a través dos recursos visivos, dos verbis dipingere e da hipotipose, propios da poesía barroca. Mais non se trata dunha pirotecnia estética escura e sen contido. Pola contra, o libro é accesible para todos os públicos grazas, en parte, á presenza dos obxectos miúdos, ás naturezas mortas ou vivas que compoñen unha paisaxe recoñecible: "a estética do cotián será a nosa ciencia". Por iso, incluso cando parece aproximarse á transcendencia, torna ao tanxible, "Logo / o choro dun bebé, o teléfono / a quenda na cola da peixaría / fanme volver aquí", e ao pracer da beleza nas escollas sinxelas, onde tamén hai unha destreza: "loitas por sentirte ben / enches floreiros de peonias / celebras o ton xusto nun pantone". A vaidade contra a que loitan todas as pantasmas da obra, a recreación na fortaleza do feble, como a porcelana, e a superposición de planos temporais van sumando contidos nunha obra que gaña máis aínda na segunda metade. Arte dentro da arte.