Distópica xacobea

Rueiro da cidade escura é unha das primeiras incursións de Patricia Janeiro neses territorios. Unha novela na que, porén, continuaremos atopando algunhas das marcas de identidade da autora: unha trama con predominio da acción, a importante presenza da cidade de Compostela (cuxos mapas ilustran o volume) ou a tendencia a converter a xeración de migrantes, precarias e estudantes malogradas da que formamos parte na principal protagonista. Un día de agosto, Compostela aparece paralizada polo fallo de todo elemento que dependa da electricidade. A falta de noticias sobre o que acontece favorece unha progresiva inmersión nun caos no que entraremos da man dunha miríade ben artellada de personaxes que tratan de sobrevivir e/ou construír unha nova sociedade nesas condicións. Rueiro da cidade escura | Patricia A. Janeiro | Positivas | 2019 | 270 páxinas | 16 euros Os problemas da organización comunitaria, os límites do asemblearismo e o perigoso misticismo ruralista aparecen no fondo dunha novela que xoga tamén á auto-ironía, preguntándose se apareceran os zombies, e poñendo sobre a mesa a cuestión da responsabilidade individual na xestión colectiva, a manipulación dos líderes ou o tema da dependencia enerxética. A desaparición da subministración eléctrica fica como unha pregunta aberta durante a maior parte da obra. Fóxese así dunha interpretación próxima á ciencia-ficción, e o desencadeamento da situación fica como unha sorte de macguffin. É unha mágoa, porén, que no final eses fíos traten de enredarse sen chegar a confirmar un nó satisfactorio. Que unha cidade quede sen electricidade ao tempo que se estragan todas as baterías é un punto de partida aceptábel e mesmo ten similitudes co escenario dunha tormenta solar, unha das causas baralladas na trama. Nunca saberemos, porén, por que non aparecen posibilidades para empregar os motores de combustión, e tampouco axuda que, no final, a resolución do problema pareza vir case por arte de maxia. Trátase dunha cuestión que non afecta á novela de fondo social que constrúe a autora, aínda que sen dúbida deixará insatisfeitas ás lectoras e lectores máis esixentes. Para quen consiga pasar por alto estas pexas, fica unha obra estimulante, cunha trama coral ben administrada que consegue non deixar de interesar e que aborda, como é habitual na autora, temas polémicos e actuais sen recorrer ao simplismo ou ao adoutrinamento.