Diario poético

Volve Mario Caneiro recalar en Barbantesa, editora coa que se deu a coñecer e na que ten publicados tres libros de narrativa, aínda que nesta ocasión o faga cun cambio de rexistro relevante. Túnel de vento aparece anunciado como o primeiro libro de poesía do autor, unha característica de debut que o propio poemario manifesta xa nas súas primeiras páxinas, e que se volve máis contudente conforme avanzamos nel. Non é esta unha característica necesariamente negativa, xa temos falado en máis dunha ocasión da dimensión de ruptura que os primeiros libros traen consigo, especialmente nun xénero como a poesía. E esta é unha perspectiva que non está ausente de Túnel de vento, definido, xa nos paratextos, como unha sorte de diario baixo a forma de versos. Túnel de vento / Mario Caneiro / Barbantesa / 2021 / 76 páxinas / 12 euros É esta dimensión unha das primeiras que se fai evidente: máis aló do seu suxestivo título non parece haber un tema que vertebre o monllo de poemas que aparecen aquí. Ou se cadra si, e esa columna central sexa a propia vida, unha forma meditada de fixar a experiencia. Mario Caneiro fálanos de moitas cousas nestas páxinas. Se cadra, a primeira sexan as pequenas verdades que aparecen no camiño da existencia, case como revelacións filosóficas, como a que nos recibe no primeiro poema: Eu non esperaba / nada da vida / ese xeito / que temos os covardes / de esperalo todo. A partir de aquí, o autor xoga a deixarnos reflexións xunto cun testemuño da vida e das paixóns. O fluír das relacións eróticas e amorosas, o seu ir e vir polos camiños que van da celebración ao peso das ausencias, dáse a man con outras reflexións ou recordos capturados. A forma da nostalxia nas flores dos pexegueiros que plantou a avoa, ou o convite dunha praia na distancia non ocultan o feito de que Túnel de vento nos introduce nun discurso que vai en progresión e que arde como unha fogueira sabiamente preparada para rematar nun último poema titulado "Cinza". Unha característica que encaixa tamén con esa dimensión de bitácora en verso e que lle dá unha estrutura levemente narrativa ao conxunto. O estilo de Mario Caneiro xoga ao verso curto e coas composicións breves, en ocasións simples poemas de dous ou tres liñas que recollen unha idea feliz ou un xogo de palabras. Algo que vai acompañado dun emprego directo e sinxelo da lingua, baleiro de toda ampulosidade e máis concentrado no contido que na forma. Confórmase así un libro de lectura rápida, con varias imaxes ben conseguidas e que responde ao seu auto-proclamado ton de diario.