Creando amor pola literatura

O esforzo por crear lectores e lectoras, por achegalos á nosa lingua e amosarlles as marabillas da literatura está no fondo de toda a actividade do xénero infantil e xuvenil. Trátase dun motor tan importante, tan cohesionado e tan integrado na nosa perspectiva que podemos chegar ás veces a pasalo por alto. Fran Alonso, é un dos autores que máis se ten entregado a ese tipo de cuestións. Diríamos que o ten feito desde una actitude inqueda e transversal, que vai desde o que poderíamos chamar activismo pro-lectura, á procura como autor de formatos diferentes cos que achegar a poesía á mocidade e aínda cunha responsabilidade como editor que marcou o xénero nunha das grandes casas do país. Douche a miña palabra / Fran Alonso / il. Bea Gregores / Xerais / 2021 / 104 páxinas / 11,20 euros papel - 5,99 euros epub Todo isto, que poderiamos considerar o fondo dunha traxectoria literaria, é precisamente o que o autor trae á primeira plana en Douche a miña palabra. Non se trata dunha explicación biográfica ou curricular, senón dunha manifestación de todo o universo que hai detrás da literatura infantil e xuvenil orientado precisamente ao seu propio público. Cunha linguaxe sinxela, e unha cadencia digna das mellores narrativas para crianzas, Fran Alonso explícanos que é ser escritor, en que consiste e cales son as avantaxes menos evidentes da lectura. E pode que o máis sorprendente de todo isto sexa como o autor dá cun ton equilibrado que, sen renunciar á recoñecer a maxia inherente ao mundo dos libros, se afasta dese ton místico absoluto co que ás veces tratamos de achegar á xente nova a eles. A perspectiva de Fran Alonso aséntase máis ben nunha experiencia contada desde unha primeira persoa amábel e explicada a un público que non ten por que ter unha bagaxe que lle permita dala por sabida. Aparecen así as anécdotas persoais relacionadas co mundo dos libros, non todas agradábeis e algunhas propias dun tempo no que as bibliotecas podían empregarse como lugares de castigo. Pero tamén xorde a conexión íntima co oficio das palabras: por que a literatura pode servir para sinalar inxustizas, como un vocábulo condensa o recordo dunha persoa querida ou por que non é malo que a literatura nos desacougue ás veces. Unha visión na que non falta tampouco o punto de vista das persoas que escriben en galego, como nesa referencia á pregunta que máis veces se nos fai: "por que escribes en galego?". Unha das partes máis fermosas e íntimas dun libro chamado a crear lectores, pero sen dúbida tamén autores e autoras novas.