Circuítos ou barbarie

Nun eido cuns ritmos tan peculiares como a poesía, sempre cabe achegarse ás autoedicións. Moitas das achegas que revolucionaron a lírica galega nas últimas décadas viñan dese ámbito mal distribuído pero capaz de acadar un público sempre fiel ao xénero. Animais Mecânicos, o que parece ser o primeiro poemario dunha autora que só lembramos de revistas e proxectos de difusión limitada de finais do pasado século. Unha sorpresa agradábel, tamén a da nova ortografía escollida. Animais Mecânicos / Rebeca Malde / Autoedición / 2022 / 120 páxinas / 20 euros Rebeca Malde regresa desde a emigración para pulir unha das vetas menos explotadas na poesía galega destes anos. Poesía e tecnoloxía unidas, con Donna Haraway ao fondo, na procura dun novo suxeito revolucionario onde cyborgs e animais se suman á loita das mulleres. Desde o merlo mecánico que esperta o eu lírico no primeiro verso até os cans biónicos que a seguen polas rúas dos arrabaldes dunha cidade do Brasil para lamber electricamente as súas mans, a autora mergúllanos nun universo rico e profundamente persoal. E porén, a procura do eu vai máis aló do individualismo e sinala, como xa apuntamos, o perfil dun novo colectivo no que definir identidades e subversións. Unha forma de tramar a volta a vellos temas coñecidos como a saudade ou a paixón erótica nun mundo onde xogamos a facer chocar hádrons para dar sentido ao universo: E nesse big-bang diminuto / sei que verei por um momento / o sentido do mundo: / o perfil da casa da avó / o teu corpo nu no palpite / das minhas mans (...). Un discurso cheo de referencias a unha tecnoloxía coa que convivir, e poboado de animais cibernéticos que dialogan e reinterpretan, con certo aire steam-punk, a posibilidade dun futuro diferente no que convivir doutra maneira, máis xusta pero tamén duramente realista ao respecto do papel dos novos elementos e suxeitos que median no mundo actual. Non é a única novidade, a referencia a códigos informáticos, xunto cos debuxos que tratan de crear unha sorte de neo-caligramas, concede ao libro unha aparencia obxectual que encaixa coa súa dimensión innovadora e complementa os seus temas. O xogo sobre as mensaxes ocultas no texto, o azar que demostra a existencia dun deus-xogador como intelixencia artificial suprema, acaban por deixarnos unha sorte de "val da estrañeza" poético, como se un deses cyborgs puidese achegarse a musitar tres versos nos nosos ouvidos: Mecânica como a obrigaçom do ocaso (praias do Brasil). / Os olhos nom lembram o eclipse nin a xistra / pero escoito teléfonos sussurrando fogar.