Beatus ille ou poesía moral?

O título xa avisa, pero non de todo. Por unha banda, a voz lírica déixase notar para valorar negativamente o que se entende que é un final; o remate dunha realidade natural na que habita unha identidade, porque a integración entre o ser humano e a paisaxe é total. Notas sobre a extinción / Marta Dacosta Alonso / Galaxia / 2021 / 15 euros / 176 páxinas Ao lado dos ríos, das illas ou da néboa está o espazo da casa, como xa aparecía na obra anterior da autora. O doméstico, desde o gato, a louza ou mesmo os valados ou os muíños, serve de outeiro desde o que mirar o que está fóra, pero tamén serve de refuxio: "hai algo de ritual na cerimonia do almorzo / unha especie de conxura contra a certeza / das batallas que agardan tras as paredes da casa". Non estraña que predominen unha voz en primeira persoa e os verbos de pensamento, sobre todo os que inciden na percepción dun eu que se sobrepón ao que é: "eu observo". Neste senso, o texto sitúase claramente no correlacionismo, xa que o mundo aquí existe fundamentalmente cando se interpreta: "porque só poderemos rozar as aparencias / construír a imaxe do visíbel". De aí a importancia da lingua e da memoria. Acceder ao mundo é representar a través da palabra, o que implica unha advertencia. Se se perde a lingua, cada unha delas, desactívase o signo, como se amosa, para alén de nos textos finais, nun poema producido por acumulación de substantivos que son "borralla / en que vai esluíndo a semántica memoria". Pero doutro lado preséntase unha poesía por veces netamente contemplativa, o que resulta o máis interesante do libro. A descrición da paisaxe cun estilo comprensible e sinxelo, porque sinxelos son tamén os elementos nos que se para, é parella á humildade da liña virxiliana que percorre a lírica galega desde as orixes. Quérese reproducir "o espectáculo da vida", en ocasións de maneira minimalista, como reflicten os poemas breves a modo de haikus que se intercalan. Destacan os textos que son un canto á natureza desde a perspectiva horaciana. Non en van acódese a Frei Luis de León na procura da "ansia de sendas agochadas / do mundanal ruído". O ritmo lento das estacións, os silencios e a fermosura da poalla, da araña ou da avelaíña tamén se recollen na intención de abrir a fiestra á papuxa "se vostede promete deprenderme / a sutil arte de estar no mundo". Din moito máis da extinción os poemas da experiencia gozosa que acompaña a observación que as propias notas, algunhas algo previsibles. Tamén son os máis fermosos. Nada máis revolucionario e evocador que o "desexo irrefreable das cereixas /cereixas e cereixas e cereixas e cereixas".