As bastas do mal

Aínda que é unha autora nova que de momento non frecuenta o centro do sistema, tampouco do editorial (e se cadra non quere), Branca Trigo Cabaleiro non é forasteira para a literatura. Xa ten obra publicada, está á fronte da editorial Malafera xunto a Alfredo Vázquez e colabora na organización de sesións de micro aberto co nome, extraído dun verso de Xohana Torres, "Cerimonia de gaivotas". Mais ese non estar no centro, ou non querer estar, dota de coherencia a súa proposta estética, dentro e fóra dos libros, feita da tenrura coa que se viste o monstruoso fronte ao mal espido, da sensibilidade do raro fronte a violencia da norma. Con do lore é unha exploración dese mal, en todas as súas expresións, pero sobre todo do que se exerce contra as mulleres. A agresión multiplícase cando os executores son mito, como acontece con Charles Manson, Ted Bundy, Edmund Kemper, Elliot Rodger, ou cos autores do caso Furuta que aparecen no poemario. Os medios, tamén as redes a través dos comentarios de internautas, recréanse no sadismo, na carne putrefacta que alimenta o tormento daquela xente con "curiosidade noxenta que / indagamos na dor para poder durmir". Créase unha beleza da crueldade, construída cos cadáveres das mulleres torturadas, coa fascinación que exerce o criminal ou coa sublimación dos corpos, case sempre femininos, afectados polos TCA (Trastornos da Conduta Alimentaria): "Por algo as malas artes / conservan no xaxún / a perfección inmóbil do arquetipo". A este universo só é posible achegarse coas claves do onírico vertidas nas imaxes surrealistas ou coas claves da exposición descontextualizada. No comezo de varios capítulos aparece a explicación, ás veces tirada da Galipedia, que se adianta á procura que fai quen le co móbil ao lado, porque xa todas as lecturas son hipertextuais. Mais este poñer en primeiro plano ten a función de sacar do labirinto aséptico e normalizador da rede o que non é normal, como acontece coa subcultura incel. A autora convértese deste xeito en arqueóloga, "entro a marteladas / no estómago da dúbida", para remexer na arquitectura da dor que tampouco se alivia cos eslóganes en inglés, nin con ningún bilingüismo desharmónico que non disfraza a transferencia da culpa ás persoas (de novo maiormente mulleres) acusadas de non saber poñerse couto. Por iso, aínda que Branca acredite na "inexistencia da autora", a súa obra é un texto que interesa, un accidente, termo que emprega a miúdo, do que se espera que continúe, a pesar das violencias ás que tamén se somete a arte.