Aferróns e a xeración perdida

O mestre García Márquez creou un universo fantástico e mítico: ese Macondo que, aínda non existindo na realidade, xamais esquecemos os que o coñecemos. Ao longo do tempo, as historias sempre mesturaron realidade e ficción, e tamén son moitas as que se recrean en espazos recreados. A Vetusta de La Regenta, a Comala de Pedro Páramo, ou a Auria d'A esmorga, todas elas son lugares que non existen na realidade pero que teñen concomitancias con cidades e vilas existentes. E inesquecíbeis. Fantápoles. Penso nisto trala lectura de Na canella infinita, a nova novela do escritor moañés Juan Parcero na que nos reencontramos con Aferróns, un lugar que non existe no mapa pero que é facilmente identificábel para as persoas do mar. Este espazo xa fora protagonista doutras obras anteriores, tales como A fiestra aberta ou O vento na cara, de xeito que a que agora temos entre mans é un continuum do universo tecido nas outras. En Na canella infinita atopamos tres xeracións unidas polo fastío existencial, pola falta de oportunidades, polas culpas herdadas, pola inexistencia de expectativas… Nese Aferróns que é un protagonista máis, habitan Lisardo, Carme ou Brétema, que non coinciden de todo nos mesmos tempos pero que fican unidos pola(s) perda(s). Como acontecía noutras novelas do autor, estamos diante dunha narrativa psicolóxica, introspectiva, cun estilo intimista, e cunha forza da linguaxe descritiva que fan que apenas existan diálogos, e si un camiñar cara adiante levado polos propios acontecementos, e tamén polos silenzos. A novela fala sobre a droga e a xeración perdida desde múltiples olladas, e non se detén na superficialidade senón que vai até as canellas, eses recunchos escuros que aparentemente non se ven, os que non sempre saen nas ficcións audiovisuais sobre o narcotráfico. Por exemplo, a formulación de preguntas, a busca dos porqués: por que unha persoa se droga un día? Por que acaba botando a vida pola borda e guiándose por unhas substancias descoñecidas? Por que a sociedade olla cara a outro lado? O libro é unha indagación incesante, e tamén unha forma de comprensión ante as persoas que un día cren telo todo e despois dedícanse a perseguir a gloria unha e outra vez. Coma ese Rodrigo Portela que experimenta o máximo triunfo tras gañar unha competición de remo, sen saber que unha circunstancia sobrevida o impedirá para sempre. Parcero é un mestre das emocións, de tornar os espazos ficticios en autenticamente reais, e de escribir sobre personaxes que poderían ser calquera de nós. Xamais deixa indiferente.