Unha terceira operación de estado contra Barcelona

A última hora, o PSC, os comúns e o PP uniron os seus votos para impedir que Xavier Trias fose o alcalde de Barcelona e a cidade tivese un Goberno Junts-ERC. O escándalo é maiúsculo, é incríbel, pero máis aló da indignación, é necesario entender o contexto e extraer as leccións. Porque –primeiro, o contexto– xa non estamos ante ningunha anécdota. Esta é a terceira operación de estado contra Barcelona en oito anos. A terceira operación coa mesma finalidade: impedir unha alcaldía independentista na capital de Catalunya. A primeira operación foi en 2015. Trias era un alcalde moi ben valorado, e o independentismo vivía a súa época máis eufórica. O domingo antes das eleccións, El Mundo publicou unha información que hoxe todo o mundo recoñece falsa, segundo a cal Trias tiña unhas contas bancarias en Suíza. Agora que vai filtrando as historias que lle conveñen, o comisario Villarejo deixou claro que esa conta foi un invento da policía patriótica. Trias perdeu as eleccións por culpa desa información falsa, que Ada Colau utilizou en campaña. A segunda operación foi nas seguintes eleccións. En 2019. No medio da represión, Ernest Maragall, candidato de ERC, logrou a vitoria e debería ser o alcalde. Pero, para sorpresa de todos, Ada Colau, que fora segunda, foi elixida cos votos dos comúns, do PSC e do partido de Manuel Valls, aliñado coas posicións da extrema dereita. Aquel voto tivo un impacto enorme, especialmente sobre quen aínda crían que Colau era honrada e coherente. Entón discutiuse sobre se era a ambición persoal de Colau ou unha operación de estado o que forzara aquel Frankenstein institucional. Colau como freo á independencia Catro anos máis tarde, chega a terceira operación e xa caen todas as máscaras. Agora quen se unen son o PSC, os comúns e o PP. No medio da maior batalla da historia entre o PSOE e o PP, marcada para o día 23 de xullo. Se o pacto de hai catro anos era difícil de crer, este supera todo o imaxinábel. Pero é moi clarificador. En primeiro lugar, clarifica que Colau ten unha ambición persoal desmedida, pero sobre todo que é un instrumento para frear o proceso de independencia de Catalunya, unha muleta imprescindíbel do réxime do 78 que tanto di detestar. Unha ferramenta máis. Colau di agora que os seus votos, que suma aos do PP, son para que non goberne a dereita. Pero hai catro anos que aceptou os votos da extrema dereita para evitar que gobernase Esquerra. Colau parece aquel personaxe do circo que vai facendo rodar cada vez máis pratos sobre os bastóns até que xa non pode controlar un máis e estala de maneira estrepitosa. Pode vestilo como queira, pero quedou retratada. "Nin dereitas nin esquerdas: España" sería un slogan que definiría ben este tripartito unionista pactado En segundo lugar, o acordo clarifica aínda máis que é o PSC, que representa e que intereses defende. E desacredita toda a retórica falsa que os socialistas fan correr sobre o PP e Vox e a ameaza que din representar. O PP tamén queda ben retratado. Mórdense entre eles como cans rabiosos en plena campaña, pero únense fraternalmente contra o independentismo. E, neste sentido, hai unha pregunta que creo que ninguén se poderá facer: Como puxeron de acordo a tres antagonistas tan grandes? A resposta, a única posíbel, é porque existe un ben superior. Deixan claro que no PSC, nos comúns e no PP non importan nin Barcelona, nin os valores nin a ideoloxía, nin sequera a democracia. Só o interese da nación española, á que serven os tres. “Nin dereitas nin esquerdas: España” sería un slogan que definiría ben este tripartito unionista pactado, como xa sabemos agora, en Madrid, onde están os donos e sen a presenza de ningún barcelonés. Posto o contexto, están as leccións. Son ducias os concellos cataláns que se constituíron con alcalde socialista grazas a que un partido independentista o favoreceu para impedir que outro partido independentista tivese o poder. E que lección tan grande de patriotismo e de entender que é xestionar o poder que deron en Barcelona o PSC, os comúns e o PP. O PSC, os comúns e PP demostraron aos partidos independentistas que a batalla entre a esquerda e a dereita, a loita pola hexemonía en España, é baladí fronte aos obxectivos nacionais compartidos, fronte ao interese superior de España. Eles están ante unha batalla nación contra nación. A indignación é lóxica. O pacto do sábado tamén é un pacto contra Barcelona, que leva oito anos sen elixir en liberdade e normalidade o seu alcalde. Pero dito isto, a gravidade do asunto é tal que quizá abre oportunidades.