Representación da elite

O 20 de febreiro Vox presentou a esperada moción de censura contra o Goberno de coalición de PSOE e Unidas Podemos. Un movemento que viñan anunciando desde hai meses pero que requiría a proposta dun candidato alternativo que se fixo de rogar: tocáronse portas, mandáronse WhatsApps e ata se marcaron, case extintos, teléfonos fixos; pero a formación ultradereitista non conseguía facer match. As firmas dos 35 deputados (un 10% da cámara baixa) acompañando a proposta era fácil. Menos doado foi atopar un candidato e imposíbel será que este procedemento parlamentario de retirada de confianza ao Executivo prospere, visto o artigo 113 da Constitución Española e o Regulamento do Congreso dos Deputados. Rexistrar a moción de censura, finalmente, foi posíbel hai uns días grazas a Ramón Tamames que, probabelmente, boa parte de millennials e centennials non saiban quen é ou, todo máis, o lembren como un actor secundario nalgún capítulo de Cuéntame como pasó. Moción de censura A cousa é que habemus moción de censura cunha estratexia de dubidoso éxito para os propoñentes e que chega despois duns meses de case irrelevancia mediática para a extrema dereita e de non marcar axenda nin nas notas ao pé de páxina -exceptuando algunhas palabriñas de Macarena Olona-. O poder é a elite que fai mocións de censura que non prosperarán propoñendo un candidato que naceu antes de que as mulleres votásemos Tamén nun contexto de prognósticos á baixa nas sondaxes electorais como consecuencia, especialmente, da loita polos votos de Ciudadanos que está a gañar o Partido Popular. Por tanto non, non é casualidade esta moción de censura, con este continente, contido e contexto electoral; ter quenda ilimitada de intervención no Congreso dos Deputados é unha xoia para Vox agora mesmo, a pesar de que a moción de censura non prospere porque o PP necesita manter o nin contigo nin sen ti, con Vox, para que lles dean os números e para que non lles falten votos. Mentres tanto nas redes sociais, especialmente en Twitter, está a falarse do produto visual da estratexia: a foto dos xinetes da apocalipse. Unha estampa evocadora dun escenario apocalíptico con doce suxeitos que, como non podía ser doutra maneira, non representa nadiña de nada a pluralidade que acolle a sociedade. Ricardo Chueca e a extrema dereita Dicía o historiador Ricardo Chueca que cada país crea a extrema dereita que necesita; Vox e os seus produtos políticos son a adaptación froito do resultado de contextos sociais no Estado español, da cultura política imperante, da historia das últimas oito décadas e das súas experiencias autoritarias previas, e da maneira de (non) resolvelas; a adaptación ao presente das elites non depuradas, dese "pasado glorioso" e desa "transición modélica", e mesmo deses contextos sociais e políticos recentes que xeraron un caldo de cultivo perfecto para esta noite dos mortos viventes. Elite e poder Son, como deixa clara a estampa, a elite, que a pesar de ser unha palabra en feminino, ten rostro masculino. Charles Wright Mills, un sociólogo estadounidense, desenvolveu o século pasado o concepto de elite desde un plano sociolóxico: "Un grupo relativamente pequeno que controla as principais empresas, a política e o exército". Unha cousa é gobernar e outra ter o poder, que dicía a ex vicepresidenta do País Valencià, Mónica Oltra. O poder é a elite, que se permite facer mocións de censura que non prosperarán propoñendo un candidato que naceu antes de que as mulleres votásemos por primeira vez no Estado español -non é esaxeración, naceu un día antes das eleccións de 1933-; que subirá á Tribuna sen tempo limitado e dará leccións a millennials e centennials -que nin sequera saben da súa existencia- de boas prácticas con certo cheiro a caspa mentres que lembra a transición modélica. Esa elite que se permite paralizar a actividade parlamentaria a uns meses dos seguintes comicios, aínda sabendo que non poderá prosperar a súa proposta, porque ostentan o poder sobre todo. Esa elite representada en Tamames -home, branco, heterosexual, con estudos universitarios e de clase alta- que puido facer e desfacer en política movéndose polo espectro ideolóxico como peixe na auga, mentres pasaba pola London School of Economics e polo Liceo Francés a mediados do século XX. Cando o escoitedes os próximos días darnos leccións con aparencia edadista, pensade que realmente o fai desde a súa posición social con todas e cada unha desas interseccións que o sitúan no centro perfecto da sociedade. Iso é Vox.