Meloni: a extrema dereita populista gobernando

Esta semana fixo un ano da vitoria electoral de Giorgia Meloni, "muller, italiana e cristiá", como gusta definirse, en Italia. Un ano da volta da extrema dereita ao Goberno italiano tras unhas eleccións nas que Irmáns de Italia, partido cofundado por Meloni, conseguiu o 26% dos votos, multiplicando por cinco os resultados obtidos en 2018 e dando pé a un Goberno en coalición coa Liga de Matteo Salvini e Forza Italia de Silvio Berslusconi. É dicir, que quen xa fora ministra de Goberno en 2008, unha destacada militante neofascista na súa xuventude, converteuse na primeira ministra italiana. O triunfo da extrema dereita en Italia foi un chanzo máis na expansión dos proxectos de extrema dereita populista en Occidente, alimentada, unha vez máis, pola total desconexión entre elites políticas e cidadanía, unha crise de representación que non ten viso de resolverse e na que as opcións de esquerda semellan incapaces de articular proxectos realmente esperanzadores. Nese caldo de cultivo no que as forzas de esquerda, tradicionalmente progresistas, abandonaron horizontes revolucionarios para presentarse como administradoras do posible, proxectos de dereita populista aparecen como os únicos capaces de "mudalo todo". No caso italiano, os datos confirman un crecente abstencionismo, sobre todo na Italia do Sur no que se concentran os sectores máis vulnerables e marxinados da sociedade italiana que castigou especialmente ás opcións de centroesquerda. Como cabía agardar, dende a súa chegada ao Goberno, Meloni non fixo máis que moderar o seu discurso afastándose de posicións abertamente ultras para alimentar unha figura máis presidenciable e aceptable para o electorado máis centrista, así como válida para os intereses e fondos europeos. Un discurso co que trata de ocultar o que é, extrema dereita, e contrarrestar as medidas aplicadas de corte ideolóxico máis evidente, como as que dificultan as adopcións das parellas Lgtbi, o Decreto de Seguridade que impide a celebración de festas rave, a supresión da Renda Cidadá para persoas con menos recursos e os decretos antinmigración. Meloni redirixe a política migratoria a través de decretos restritivos que dificultan as actividades de salvamento Política migratoria Meloni está redirixindo a política migratoria italiana a través de decretos restritivos que dificultan as actividades de salvamento mediante a imposición de multas e a confiscación dos barcos das ONG que realicen rescates no Mediterráneo e que non cumpran coa lexislación vixente, ou o anunciado trala crise humanitaria de Lampedusa para a creación de centros de repatriación para migrantes e ampliación do tempo de retención ata os 18 meses, así como marcando o ritmo da política migratoria europea mediante sinaturas de acordos para a externalización das fronteiras, como fixo con Tunisia, acompañada das máximas autoridades europeas que teñen asumido o relato da migración irregular como un ataque á esencia europea e parte da suposta e temida "gran remuda". Iso ao mesmo tempo que vén participando en campañas doutros partidos de extrema dereita, con colegas europeos como Victor Orbán ou Santiago Abascal cos que alenta o medo á inmigración. Neste senso manifestouse claramente Salvini, ministro do Goberno de Meloni, pero na mesma liña exprésase tamén Meloni co discurso da crise migratoria e a declaración do estado de emerxencia que favorece a excepcionalidade na aplicación dos estándares básicos dos dereitos humanos. Porén, e como teñen advertido diversos estudos realizados nalgunha das fronteiras máis perigosas do mundo, o endurecemento da política migratoria e o control fronteirizo non diminúe as chegadas, senón que aumenta os seus perigos, custos, e, en definitiva, a mortalidade dos procesos migratorios. No que vai de ano rexistráronse 127.000 chegadas de persoas migrantes ás costas italianas, case o dobre que no mesmo período do ano anterior. E, máis aínda, a mediados de setembro, en só tres días, 10.000 persoas chegaron á illa italiana de Lampedusa. Situación que levou á presidenta da Comisión Europea, Ursula von der Leyen, a trasladarse a Lampedusa xunto a Meloni para anunciar un plan de dez puntos que inclúe, entre outras medidas, a aceleración das deportacións das persoas que non teñan dereito de asilo. Un paso máis dunha política errada que non ten en conta nin a fenda cada vez maior entre as persoas que viven en países emisores e receptores, nin as súas necesidades e anhelos, nin o empeoramento das condicións de partida con conflitos armados, secas e fames, nin, en definitiva, os condicionantes que levan a estas persoas a asumir perigosos desprazamentos.