A lei mordaza, a democracia e a caída do réxime

Hai unhas semanas viamos como fracasaba un intento por parte do PSOE de lexitimar a Lei de seguridade cidadá, máis coñecida como Lei mordaza. Como xa fixeron coa reforma da Lei laboral e coa reforma das pensións, o Goberno de coalición encargouse de lexitimar leis que recortan dereitos e liberdades e que foron algunhas delas estabelecidas no segundo mandato de José Luis Rodríguez Zapatero. A capacidade do PSOE para lexitimar esas medidas, sen derrogalas, conecta directamente coa súa subordinación ao capitalismo español e ao Ibex35 (no caso da reforma laboral e da reforma das pensións) e co seu medo aos ciclos de mobilización que tomban leis e gobernos. Un dos límites da transformación do Estado desde o centro foi a desconexión, cooptación e destrución de movementos sociais e cidadáns, moitos dos cales empuxaron a esquerda española e posibilitaron os seus gobernos. Xa é coñecida a estratexia de guerra electoral que levou á superación do 15-M por parte de Podemos. Pero non só, a ruptura das plataformas antidespexos con Ada Colau, impulsada polas propia plataforma, ou o esquecemento das loitas antirracistas por parte do Ministerio de Igualdade que daba lugar a que militantes antirracistas esixisen a dimisión da ministra Irene Montero. Todo isto fai que os gobernos de centro esquerda necesiten unha lei de seguridade como a Lei mordaza que criminaliza a protesta social e prepara as condicións para a represión e a persecución de activistas en ciclos de mobilización. Cando a esquerda se atrincheira no Estado, o descontento acaba por tombar Gobernos O ciclo de mobilización liderado por Tsunami Democrátic, os episodios de revoltas xuvenís que se produciron polo encarceramento do rapeiro Pablo Hassel, as folgas do metal de Cádiz que foron respondidas co envío de tanquetas a Cádiz e as folgas lideradas pola CIG contra Inditex nos últimos meses son só algúns exemplos de episodios de mobilización social aos que o Goberno respondeu con violencia, con represión e con persecución de activistas. Unha farsa A derrogación da Lei mordaza foi unha farsa na que os diferentes partidos do Goberno trataron de lexitimar esta lexislación represiva e culpar partidos soberanistas por non apoiar a reforma do PSOE. Unha reforma que non derroga a persecución de activistas, nin o uso de material policial como as pelotas de goma que mutilan os corpos dos manifestantes. A esquerda abertzale conta cunha longa lista de represión nas últimas décadas. Unha represión social, masiva e ampla que vai desde a detención de mozas, ilegalización de organizacións sociais, fechamento de xornais e represión sindical que levou a esquerda vasca a atravesar unha década de clandestinidade e ilegalizacións. A sociedade catalá, igualmente, viu como a represión do Estado español recaeu sobre o movemento independentista en Catalunya, tratando de destruír as redes veciñais e cidadás de apoio ao referendo do 1 de outubro e aos Comités en Defensa do Referendo. Tamén as represión en forma de xudicialización do conflito político. Os andaluces non deixamos de coñecer a represión desde a crise económica de 2009, o encarceramento de Andrés Bódalo e de Fran Molero, os militantes do Sindicato Andaluz de Traballadores. A sociedade valenciana viu como unha simple folga estudantil en 2012 se convertía nunha caza policial de estudantes por toda a cidade de Valencia que deu lugar a varios días de altercados e de rebelión xuvenil. As mobilizacións pola guerra do Iraq tombaron os gobernos de Aznar, o 15-M apareceu na caída dos gobernos de Zapatero. Os gobernos do PSOE tamén caen por mobilizacións populares. Cando a esquerda se atrincheira no Estado, o descontento e a mobilización social terminan por tombar gobernos. Por iso, o PSOE non permitiu unha derrogación da Lei mordaza, e só tratou de forzar unha reforma que mantén os elementos máis lesivos dunha lei promulgada contra a protesta social e os levantamentos populares. Eses levantamentos que nunca veñen do centro, que sempre veñen das periferias, alí onde a democratización está vinculada coa construción nacional e o desenvolvemento de formas democráticas territoriais, veciñais, populares. Alí onde o territorio se defende e onde os dereitos se conquistan. A Lei mordaza segue vixente e segue sendo unha lei que protexe o poder, que protexe o centro. Isto tamén nos fai pensar que teñen medo. Témolos rodeados.