China: cando o inferno é o outro

Recentemente vin o documental Nuestro país robado, de Marc Wiese, sobre o político ecuatoriano asasinado Fernando Villavicencio, "coñecido por combater con determinación a imperante corrupción, este documental expón a súa loita". A introdución escrita expón que coa toma do poder do presidente esquerdista Correa, Estados Unidos (Occidente?) decidira cortar as liñas de crédito ao Ecuador, acción que resultou en que o Goberno de Correa fose pedir á China o que lle negaban co simple desexo de sobrevivir. Pero no que nun principio podería ser unha verdade obvia, que Occidente trata de matar por asfixia calquera goberno que non obedeza aos seus desexos (polo tanto Occidente non se guía por valores senón por intereses), reverte noutra conclusión: China aproveita a debilidade de certos países pola presión internacional para apropiarse deles mediante contratos leoninos. Esta última conclusión é a que narra o documental sobre Villavicencio. Ecuador, a súa principal industria, a petroleira, pertence a China polos préstamos concedidos ao Goberno de Correa. Pero Occidente, o mesmo Occidente que nega os préstamos a Ecuador e asfixia Cuba mediante un bloqueo comercial único na historia da humanidade, ou Venezuela mediante multas, embargos dos seus bens no estranxeiro ou sancións internacionais… ese Occidente non ten reparos en ir á China pedir diñeiro cando o precisa. Crecemento económico Son infinitos os exemplos. Van dende a quebra de empresas insignia para a industria nacional como as suecas Volvo ou Saab até chegar aos avións cheos de empresarios e políticos españois nunha xira de Estado para promocionar a industria estatal, non sen antes tentar que China compre a débeda de Caixa Galicia ou bonos da débeda estatal española. Volvo foi mercada polos chineses por ser unha marca con engado na China. Saab, malia a insistencia sueca, non contou con tal sorte e tivo que pechar definitivamente aínda que funcionou até 2011. Beijing posúe 1,23 billóns de dólares en títulos de débeda dos EUA China, ademais, posúe 1,23 billóns de dólares en títulos de débeda estadounidense, é dicir, o 17% do total en propiedade de Estados estranxeiros, polo que é o primeiro no estranxeiro e o terceiro no mundo despois dos propios estadounidenses e da Reserva Federal. Pero China, ademais de facer negocios, fai política e a principal ameaza para Occidente é ocupar o lugar de Estados Unidos e da Unión Europea en África, Latinoamérica e Asia. Non é de estrañar que ante esta situación se repitan constantemente nos media occidentais ideas capciosas sobre a sociedade e a economía chinesa, sinalando que están nun punto de declive patente polo envellecemento da súa poboación que impide a incorporación de nova man de obra á industria e, polo tanto, a medra económica, pola paralización da remuda xeracional e pola "deriva" personalista de Xi Jinping, que rachou coa tradición estabelecida dende o falecemento de Mao, que limitaba a dous os mandatos do secretario xeral do Partido Comunista. Xi Jinping vai polo terceiro. Estados emerxentes China supera a Estados Unidos en investimentos estranxeiros directos e iso é grazas á apertura de Xi Jinping ao comercio e investimento estranxeiro. Agora China argalla cos Estados apestados do mundo. En primeiro lugar está a ampliación dos Brics (acrónimo de Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica). Coa incorporación da Arxentina, Exipto, Etiopía, Emiratos Árabes Unidos, Arabia Saudita e Irán, o grupo fundado e ideado por China representa o 36,39% do PIB mundial en comparación co 30,39% do G-7. Pero o que máis arrepía a Occidente é a demanda destes Estados emerxentes para unha representación máis xusta nas institucións financeiras xurdidas despois da II Guerra Mundial, deseñadas á medida de estadounidenses e europeos que hoxe teñen á súa contrapartida noutras estruturas que representen o valor e os intereses destes Estados. Hai poucas semanas era recibido o presidente Nicolás Maduro na China. Asinaba 31 acordos de colaboración. Brasil e China acordaban negociar nas súas respectivas moedas e non en divisas estadounidenses, Arxentina adheríase. Bachar el Asad visitaba China o 21 de setembro para reactivar a economía do seu país, illado por outro bloqueo criminal e por unha guerra fomentada dende o estranxeiro mediante o envío de armas á oposición siria. China recibe a todos eses Estados apestados da terra, cada día máis, por certo. Sartre ten unha frase definitoria da relación de Occidente co resto: "O inferno é o outro". E si, o outro normalmente é China (ou Venezuela, Cuba e a República Islámica do Irán).