Topiquíssimas

Feminíssimas toma esa heteroxeneidade como materia para construír unha comedia de costumes, mais, na busca dos convencionalismos que rexen as pautas de comportamento da sociedade actual, acaba caendo no convencionalismo máis fácil e insubstancial. Feminíssimas, de De Ste Xeito / Dirección: Xavier Castiñeira / Elenco: Noelia Branco, Sther F. Carrodeguas e Stephy Llaryora / Texto: Esther F. Carrodeguas As personaxes de Feminíssimas están construídas a base de clixés que acumulan tópicos e que teñen unha alarmante tendencia a caer no disparate. Hai unha moza antisistema, por exemplo, que vive nunha casa okupa e que gosta da música das Spice Girls. Podemos aceptar que a verosimilitude non é un ingrediente básico da comedia; pero se no seu retrato se inclúe a inclinación a alimentarse do que atopa nos contedores do lixo, empezamos a sospeitar que hai unha visión algo máis tinxida de conservadorismo ben pensante. Tamén hai unha executiva dunha compañía petroleira, de pensamento neoliberal e que recorre a un ventre de alugueiro para ter descendencia, á que invitan a un congreso feminista. É certo que vimos cousas peores; mais se se nos di que pasa "varios meses nas plataformas petrolíferas" empezamos a maliciarnos que a comedia ignora –propositadamente ou non– as xerarquías existentes no mundo do traballo, que o mundo das clases sociais non fai parte dese panorama de costumes que a obra pretende amosar. Os tópicos, ás veces, poden parecerse á realidade, mais ao que non se parecen nunca é ao teatro. Feminíssimas quere mostrarse fresca a base dunha posta en escena na que se suceden os recursos aparentemente actuais –o indefectíbel micrófono con que as personaxes se dirixen ao público, os números musicais en playback–, pero ese desfile de técnicas parece máis ben un subterfuxio para ocultar a falta de desenvolvemento dramático dunhas personaxes que non acaban de atopar entidade, un medio para que a obra avance aínda que o enredo non chegue a constituír unha trama digna de tal nome. A comedia precisa as súas pingas de drama e por aí infíltrase a idea, se cadra, máis perniciosa: todas elas agochan dramas persoais que explican a súa militancia feminista. Quizais de xeito inconsciente, dásenos a entender que non hai compromiso ideolóxico que non veña provocado por un accidente vital: coma se non fose posíbel asumir unha loita por pura convicción; como se esa posibilidade constituíse o verdadeiro disparate.