Teatro para ler: 'imaxinación escénica'

Din os libreiros que o teatro é o xénero que peor se vende. Ou, por dicilo doutra forma, o que menos se le. Se cadra, teñen razón: ler teatro esixe unha certa imaxinación escénica que reclama un esforzo algo máis complexo que o que pide unha novela e mesmo un volume de poesía. Mais se hai algo que as estatísticas corroboran é que os países cunha escena máis rica son tamén aqueles onde máis teatro se le. A conclusión é que esa imaxinación escénica se desenvolve asistindo ao teatro; que o público do teatro é, a grandes trazos, o mesmo que o da literatura dramática. A Casa Museo Manuel María vén de editar un volume que talvez sexa o perfecto exemplo de como ambos elementos do teatro se complementan. O libro recolle a obra de Manuel María A lúa vai encuberta a carón da dramaturxia escrita por Vanesa Sotelo para o espectáculo no que as compañías Incendiaria e A Quinta do Cuadrante adaptaron á escena o texto do autor chairego. Non son moitas as oportunidades que temos de ver confrontado o traballo dun autor dramático co dos responsábeis da súa posta en escena: un exercicio que, sen dúbida, contribúe a incrementar a perspectiva escénica das persoas lectoras. Por diversas razóns, os textos escritos para a escena sofren moitos cambios e adaptacións antes de subir a un escenario sen que, en moitas ocasións, o público sexa consciente dese labor de axuste. Este volume axuda -coa coartada, ademais, dunha obra e unha montaxe de primeira orde- a reparar nas mudanzas que converten cada versión do texto nun espectáculo irrepetíbel. Esta experiencia da edición de A lúa vai encuberta ten poucos precedentes xa non no panorama teatral galego, senón no conxunto de Europa, razón pola cal temos que saudala como un fito na paisaxe escénica do noso país. Paseniñamente van aparecendo outras liñas editoriais que lle presentan ao público lector textos que pasaron polos escenarios en tempos recentes: desde a colección de Kalandraka que está publicando as obras de Chévere até a de Positivas que edita os textos das producións do Centro Dramático Galego. Se cadra, a principal eiva que se pode observar é que o transvase entre libro e escenario dáse case exclusivamente nunha dirección: do espectáculo ao papel. Quizais cando as obras editadas dos autores e autoras galegas que non atopan quen as leve ás táboas salten desde a imprenta á escena poidamos dicir que temos un sistema teatral en vías de normalización. Un teatro nacional saudabel e á altura dos seus creadores.