A realidade e o seu relato

Unha comedia sórdida e disparatada que tamén podería ser un retrato xeracional. O rock and roll mestúrase coas drogas e o sexo, mais tamén co tema da dependencia, co da eutanasia e co do maltrato. Un cóctel no que a mitomanía funciona como relato que oculta unha realidade desesperada. Smoke on the water sitúase no presente mais ten como referencia a premovida, o tempo inmediatamente anterior a unha movida que serviu de axitación cultural desde a complicidade coa industria do entretemento e, en moitas ocasións, desde a banalidade. E ese enfrontamento dos dous tempos é o que lle dá sentido a un espectáculo que trata da incapacidade de percibir o real, de como os atallos que escollemos para interpretar o mundo poden acabar transformándonos nunha parodia de nós mesmos. Smoke on the water / De Santiago Cortegoso / Dirección: Santiago Cortegoso / Elenco: Josito Porto, Belén Constenla, Adrián Ríos, María Costas e Mon Orencio (músico en escena). O protagonista da historia, un Josito Porto en estado de graza, mantense conxelado no tempo, fiel a un programa vital que inclúe a defensa da liberdade persoal desde a sagrada trindade do sex &amp; drugs &amp; rock and roll pero, en realidade, é un personaxe absolutamente incapacitado para comprender que vive inmerso nunha ficción, que a súa vida é un desastre e, o que é peor, que a súa lealdade ao mito acabou por convertelo nun maltratador, que a pretendida transgresión non deixa de ser outra forma de despotismo. O interesante aquí é esa discordancia entre a realidade e a súa interpretación. As fantasías do rock and roll poderían ser substituídas por calquera outra mitoloxía, pero a súa escolla sérvelle a Santiago Cortegoso para converter a comedia en musical e, así, internarse nunha convención que o permite case todo: desde que unha muller de escasos ingresos contrate os servizos dun gigoló de luxo até que ese mesmo prostituto manteña unha dupla vida como activista antisistema. A verosimilitude non adoita ser o maior vicio do musical, e Cortegoso estira ese convencionalismo case até os límites do absurdo. Chegado un punto -a aparición da personaxe alcumada como Joan Baez- o público vese compelido a abandonar calquera signo de credibilidade e entrar definitivamente no disparate ou a deixar de crer no que sucede sobre o escenario. Máis alá de se se entra ou non nese xogo, hai unha historia de persoas desesperadas ante as asperezas do mundo que merece atención. Por debaixo dos múltiples temas que ateigan a trama, permanece ese fondo de tristura que impregna a vida de todas as personaxes e que retrata unha sociedade inmersa, tamén ela, nun relato ficticio.