O desexo e a realidade

O xogo eterno entre a realidade e o desexo: Shakespeare mostrábanos en Romeo and Juliet os riscos que se corren ao deixarse levar polo desexo e Elefante elegante dálle a volta á traxedia para asomarse ás rudas continxencias da realidade. O amor romántico non goza de boa saúde nestes tempos e a compañía de María Torres e Gonçalo Guerreiro súmase a vaga de desmitificacións para explicarnos que a convivencia co ser amado non sempre se adapta ás expectativas xeradas cando nace o amor -que, como todo o mundo sabe, non é cego, pero tapa os ollos cando lle convén. Dreaming Juliet / Compañía: Elefante elegante / Dirección: María Torres e Gonçalo Guerreiro / Elenco: María Torres, Gonçalo Guerreiro, Marta Alonso, Nacho Martín e Miguel Paz / Pontevedra, 28/11/2021 Daquela, a obra imaxina un Romeo e unha Xulieta que sobreviven á lutuosa cripta shakesperiana e teñen que enfrontar os embates da rutina e dos pequenos dramas da vida cotiá. As armas empregadas son a ironía e unhas pingas de surrealismo que talvez ao público avezado lle lembren á compañía belga de danza Peeping Tom. A compañía persevera en adoptar un ton naif que lle permite debruzarse sobre temas delicados como quen non acaba de tomarse en serio a si mesmo, deixando que sexa o patio de butacas o que decida a transcendencia do que está vendo. Móvese nun territorio ambiguo para apuntar ao drama sen abandonar a comedia, para marcar o golpe sen furar na ferida. A formulación é suxestiva e, como é habitual na compañía, elude a ansiedade contemporánea de querer demostrar que a mestura de linguaxes constrúe un discurso complexo: Elefante elegante desafía o xenérico cunha naturalidade que desarma calquera prexuízo canónico, deixando que a plástica e o ritmo organicen a dramaturxia con acerto e propiciando que a audiencia acepte a proposta como un xogo no que participar, como unha busca da seguinte sorpresa e do novo xiro do relato. Mais Dreaming Juliet insiste demasiado en exhibir ese ton de comedia doce con corazón amargo e esquece afondar algo máis no relato: entrégase á tese sen desenvolver o argumento e aplícase a enfatizar as situacións sen engadir discurso novo. Nesa dilación, a obra perde frescura e pérdese na repetición, nun rictus mecánico que lle resta músculo á proposta. A crítica dos roles de xénero que subxace nalgunhas escenas é superior ao conxunto, talvez porque bordear os límites da comedia sen saír dela obriga a enmarcarse nun retrato de costumes que casa mal coa intención. A fin de contas, é preferíbel aburrirse da parella que morrer con ela nun mausoleo.