Luces dun mundo que xa non existe

Semella que toda a discusión sobre a enerxía está centrada sobre a produción: polémicas co latifundismo enerxético (parques eólicos e campos solares), glorificación do hidróxeno, novas coa fusión nuclear, que se o gas ruso… Porén parece que o debate sobre o seu consumo se reduce a cálculos domésticos sobre a mellor hora para poñer a lavadora. É evidente que non se está a entender nada. Por suposto, o debate –serio– sobre a xeración enerxética é imprescindible pero non debe eclipsar a discusión sobre o consumo. En que gastamos esa enerxía tan escasa e cara? Canta gastamos? Para que? Canto CO2 emitimos con ese consumo? En medio do que se supón que é unha crise enerxética determinante e co compromiso por parte de moitos países de reducir a súa aportación de CO2 á atmosfera, comportamentos grotescamente egoístas, afastados da realidade enerxética e climática, parecen cobrar unha nova forza. As luces de natal en Vigo son un exemplo luminoso. Este delirio de fotóns só significa un incremento de consumo enerxético absolutamente banal. Suponse que é un reclamo turístico e comercial para a cidade. Turismo e comercio, ou mellor dito, consumismo, supoñen máis consumo de enerxía que crea unha espiral da que é difícil de saír, á vista de que este festival de luz e cor consolídase contra toda racionalidade na xestión pública. Creo que hai algo de xeracional neste circo luminoso. O seu gran valedor naceu cando a poboación mundial aínda non acadara os 2.500 millóns de persoas. Neste momento somos xa 8.000 millóns. Pertence a unha xeración que viviu toda a súa existencia nun planeta que incrementaba o seu consumo enerxético exponencialmente en paralelo co crecemento da poboación. E a iso chamáronlle progreso. Esa xeración nunca se cuestionou, nin se cuestiona, que o mundo poida ser doutra maneira e, en certo modo, é comprensible. Quizais esta é unha das brechas invisibles máis fondas que existe na humanidade. Arrastran, neste caso, a toda unha poboación, a viguesa, a ese abismo enerxético e climático. A esta xeración moléstalles precisamente quen abre fiestras a realidades futuras, como por exemplo Greta Thunberg, adolescente e, para máis inri muller, á que todo boomer tiña na súa diana. Din que o que Vigo gasta en lucería retorna economicamente. A súa xustificación próbase con estudios independentes, non con informes ad hoc. Aquelo de “España va bien”, en versión local “Vigo vai fetén”, porque ao iluminador da quenda lle conveña non é que máis que populismo anumérico: o marco da ultradereita. Simúlase que se fai algo: limítase unha hora diaria a iluminación e dísenos que son luces led de menor consumo. Si, consomen menos pero non deixa de resultar triste que un economista ignore o paradoxo de Jevons, formulado xa en 1865. Para rematar a faena, a medida que se inviste en contaminación luminosa, córtanse as árbores urbanas que mitigan o aumento da temperatura, absorben CO2 e traen benestar. Un todo-mal de libro.