Os prezos dos alimentos amosan a desprotección das persoas

A suba do custo da vida é, sen dúbida, unha das preocupacións máis xeneralizada no momento actual. No barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) de febreiro de 2023 aparecían de feito os problemas de índole económica como a principal preocupación no 42,2% dos cuestionarios, nun mes no que a inflación mundial roldaba o 8,2% mentres que a inflación dos alimentos estivo arredor dun 21%. As estratexias de cara a conseguir prezos accesibles dos alimentos para o conxunto da sociedade están a diferir bastante nos distintos países europeos. O Goberno portugués vén de asinar un acordo para estabilizar os prezos dos alimentos, que inclúe axudas ás persoas gandeiras. Fronte á suba aproximada dun 29% na cesta básica da compra, o Executivo portugués lanzou unha macrooperación para inspeccionar as cadeas de supermercados e analizar se se está a producir un incremento artificial das marxes e analizar a cadea de valor. A redución do IVE O Estado español reduciu o imposto sobre o valor engadido (IVE) do 4% ao 0% en alimentos como o pan, fariñas panificables, leite, queixos, ovos ou froitas, hortalizas, legumes, tubérculos e cereais. A maiores, o Goberno aplicou unha rebaixa do IVE do 10% ao 5% nos aceites de oliva, sementes e pastas alimenticias. Á parte da caída de recursos públicos que supón a rebaixa deste imposto, é de xustiza dicir que boa parte desta redución de IVE está a recaer exclusivamente nos ingresos das persoas gandeiras e agricultoras. As persoas que tributan polo réxime denominado de estimación obxectiva ou módulos recibían este ingreso de IVE como compensación polo IVE que pagan en todas as súas compras e investimentos. Actualmente seguen a pagar grandes cantidades de IVE nos insumos e deixaron de percibir o IVE compensatorio. Nos que tributan polo réxime de estimación directa, aínda que se computará a final de ano a diferenza entre IVE pagado e cobrado, están a experimentar unha caída de liquidez moi significativa. A tenreira pagouse a 5,46 euros/kg e vendeuse ao consumidor a 19,88, rexistrando un 264% de incremento Segundo o índice de Prezos en Orixe e Destino (IPOD) do mes de febreiro, o prezo medio pagado, por exemplo, polo leite ás persoas produtoras foi de 0,56 céntimos mentres que ao consumidor se lle cobrou de media 0,97 céntimos, o que significa un incremento de prezo dun 75%. É a todas luces unha diferenza excesiva por meter o leite nun brick e poñelo no lineal, pero aínda é moito máis escandaloso o caso doutros alimentos. A tenreira, por exemplo, pagouse a 5,46 euros/kg e vendeuse ao consumidor a 19,88, rexistrando un 264% de incremento; a leituga ten un 337% de incremento entre orixe e destino, a pataca un 360% e a mazá un 400%, por poñer só algúns casos. Resulta cando menos curioso que os Gobernos estatal e galego nunca se propoñan actuar sobre as marxes abusivas e sobre a especulación. Baixada de prezos nos contratos No sector lácteo galego volveron soar nas últimas semanas as alarmas. Unha vez máis, sen ter en conta nin os mínimos prazos que esixe a legalidade vixente, temos unha campaña orquestrada de baixada de prezos de leite nos contratos, que unha vez máis serán unha imposición unilateral das industrias. Baixadas que chegan malia as baixas medias de prezos en orixe das granxas galegas: con 49,85 céntimos por litro de media no estrato de menos de 100.000 kg, 54,01 no de menos de 200.000, 55,53 no de menos de 300.000 ou 56,82 no de menos de 400.000 kg (a inmensa maioría do sector), e estando lonxe dos 59,9 céntimos de media do Estado e moito máis dos 63 céntimos de media de Catalunya, que constan no último Informe de Declaracións de entregas de Leite Cru a primeiros compradores que publica mensualmente a Dirección Xeral de Producións e Mercados Agrarios do Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación. O volume de produción mensual de leite cru no Estado español volveu descender do mes de xaneiro ao mes de febreiro, das 621.638 toneladas ás 574.104 toneladas. As industrias volven ter na Consellaría do Medio Rural o colaborador necesario, pois seguen sen sacar un estudo fundamentado dos custos de produción nas granxas, medidas efectivas para evitar prezos e condicións abusivas, dan por válidas, sen comprobar, as declaracións das industrias dos seus custos de produción e, cando valoran as subas de custos nas granxas, toman como partida os datos de xaneiro de 2022, esquecendo todas as subas anteriores. Unha vez máis constátase a desprotección das dúas partes máis febles da cadea: as persoas labregas e as persoas consumidoras.