A política enerxética en Galicia, unha viaxe pouco amable

Gosto moito deste anaco de prosa do gran Pessoa, que aproveito para lembrar, e de paso recomendar encarecidamente ante tanta mediocridade que nos rodea. Bernardo Soares escribe: "Vivemos todos, neste mundo, a bordo de um navio saído de um porto que desconhecemos para um porto que ignoramos; devemos ter uns para os outros uma amabilidade de viagem". E fin da cita, como dicía un que chegou a presidente. Despois da prosa, entramos na economía e os seus datos en relación á produción de enerxía eléctrica no noso país, datos nada amables, por certo. A produción de enerxía renovable en Galicia incrementouse un 23,9% durante 2023 e supuxo 75,3% de toda a electricidade xerada no país, chegamos case ao dobre do obxectivo establecido na UE para ese máxico ano 2030, onde tantas esperanzas en consecución de obxectivos se teñen postas. A pesar de que Galicia produce moita máis enerxía eléctrica da que consome, 19% dos fogares galegos sofren pobreza enerxética Sector privado Pero en Galicia somos moi ambiciosos e queremos ser o paladín da produción de enerxía renovable a costa do que sexa. Para este ano 2024 aspiramos a seguir enchendo os nosos montes con 300 megavatios mais; si, que non pare a máquina de producir beneficios para o oligopolio enerxético e pobreza para o país. Si, a pesar desta gran produción de enerxía eléctrica procedente das renovables, a pesar de que Galicia produce moita máis enerxía eléctrica da que consume, 19% dos fogares galegos sofren pobreza enerxética, o nivel máis alto nas derradeiras dúas décadas. Tamén daría para outro artigo o preguntarnos por que Galicia, tendo en conta a gran produción de enerxía eléctrica no territorio e, por tanto, os escasos custos de transporte desta enerxía, paga esta enerxía como se tivese que chegar a Madrid, ese gran sumidoiro de enerxía que vive do que lle subministra a periferia, mentres as súas paisaxes viven libres desta febre compulsiva da implantación de muíños por terra, mar e aire. Expostos estes datos podemos chegar á conclusión evidente de que á parte da inoperancia dos que levan máis tempo gobernando este país, hai tamén fallas estruturais que hai que analizar. Seguimos crendo que o sector privado é o motor da innovación, que de aí sairá a prosperidade social e que é unha fonte de riqueza para todos e que, por tanto, o sector público ten que estar nun segundo ou terceiro plano. O mantra de que o libre mercado mellorará a calidade de vida de todos segue dominando e se os gobernos non interveñen e deixan en paz o sector privado os mercados producirán resultados sociais eficientes e xustos. Ben, pois o exemplo da pobreza enerxética que sofre moita xente neste país que exporta enerxía eléctrica é un exemplo de libro de que este mantra fai augas por todos os lados. Que a produción dun ben de primeira necesidade como a enerxía estea en mans dos grandes oligopolios enerxéticos, que por riba presumen dos seus grandes beneficios, é insultante para toda a cidadanía deste país, onde os cidadáns sofren pobreza enerxética e pagan tarifas desorbitadas por consumir enerxía tendo en conta o seu custo de produción. E, ademais, o noso tecido industrial, cada vez mais debilitado, non é quen tampouco de beneficiarse de tarifas industrias específicas, por exemplo para industrias electrointensivas. Enerxía verde Tampouco atraemos empresas sostibles que puidesen consumir enerxía verde a prezo competitivo, nin nada que se lle pareza, ao contrario, ás nosas portas aparecen monstros como ese proxecto de Altri que é de todo menos sostible. O que temos, ao final, vén sendo un Goberno que gañou lexitimamente as eleccións, que ten claro que non quere facer política enerxética de país, por e para a cidadanía, senón seguir bailando ao son que lle marcan os diferentes lobbies do metal, da enerxía, das celulosas, etc... E claro, se a isto lle engadimos un Goberno do Estado aducido polo postureo medioambiental, tamén alérxico á intervención pública na produción de enerxía verde, pois aviados imos. Un país, gran produtor de enerxía verde, un país que sacrificou ríos, montes quere agora sacrificar os seus mares se se presenta a ocasión renunciando a facer unha política enerxética que poida incluso permitir que o sector público galego sexa protagonista nesta aposta pola produción de enerxía verde. O que hai e o que se quere seguir facendo é apoiar esa axenda dos lobbies enerxéticos que queren continuar cos seus negocios como de costume, antes coa enerxía fósil e agora coas renovables. E claro, alguén pensa que estes señores do vento farannos unha viaxe amable ás galegas e galegos, pois iso.