A Avogacía do Estado cuestiona que Ence cumpra a lei

A proximidade dun veredicto da Audiencia Nacional en relación a tres recursos contencioso-administrativos presentados contra a prórroga concedida a Ence polo Goberno en funcións de Mariano Raxoi está detrás da nova ofensiva da empresa. As accións xudiciais formuladas pola Asociación para a Defensa da Ría de Pontevedra, o Concello de Pontevedra e Greenpeace empregan unha argumentación xurídica asumida desde 2019 pola Avogacía do Estado, quen cuestiona a legalidade da decisión do Goberno de Raxoi de ampliar as concesións a Ence en Pontevedra até 2073. Os servizos xurídicos do Estado consideran que non é legal a permanencia de Ence na súa actual localización máis alá de 2033. Segundo se sinala nun informe da Avogacía do Estado ao que tivo acceso Nós Diario, “o prazo configúrase como un prazo máximo en dereito, o que supón non só que non pode conferirse sempre e en todo caso na súa totalidade, senón que, en función dos usos e cos límites expostos anteriormente, 75 anos será o limiar ou límite superior máis alá do cal non caberá recoñecer unha duración temporal, sumada á inicial da concesión. Claramente, así o sinala a Lei 2/2013 no seu artigo 2.3, que di: A duración desta prórroga en ningún caso excederá de setenta e cinco anos”. A Avogacía do Estado entende que a prórroga concedida a Ence en 2016 polo Goberno de Raxoi “non se axusta a dereito” e, por entrar en funcionamento a factoría en 1958, a súa actividade debe cesar en 2033. A este respecto, a Avogacía do Estado, apoiándose no estabelecido no Regulamento da Lei de Costas e na Lei de Patrimonio das Administracións Públicas, destaca que “o prazo de 75 anos ao que se refire a Lei 2/2013 e o Regulamento non pode ser entendido como un novo prazo máximo a sumar ao propio inicial da concesión, senón nos termos do ditame do Consello de Estado do 17 de setembro de 2014 e da Lei de Patrimonio das Administracións Públicas, e polo tanto o prazo máximo de 75 anos é o resultado da concesión inicial e o prazo da prórroga, non podendo superar en conxunto os 75 anos”. A factoría de celulosa de Ence non representa un uso autorizado no dominio público marítimo terrestre conforme o fixado pola Lei de Costas, unha norma aprobada en 1988 e reformada en 2013 polo Executivo de Raxoi. O informe da Avogacía do Estado en relación coa prórroga concedida a Ence determina que “o Tribunal Constitucional dá por sentado que as prórrogas a concesións transitoriamente vixentes só poderán concederse cando se dea cumprimento ao disposto no artigo 32 da lei, é dicir, cando se trate de instalacións ou actividades que, pola súa natureza, non poidan ter outra localización, o que forzará a unha análise caso por caso”. Neste sentido, conclúe que “unicamente se poderá permitir a ocupación do dominio público marítimo terrestre con aquelas actividades ou instalacións que, pola súa natureza, non poidan ter outra localización”. A Avogacía do Estado, contra do emprazamento actual O avogado Vicente García Legísima, autor do recurso presentado pola Asociación da Defensa da Ría de Pontevedra afirma en declaracións a Nós Diario que “o cambio de posición da Avogacía do Estado en relación cos procedementos abertos contra as prórrogas na Audiencia Nacional supuxo un cambio fundamental”. A este respecto, destaca que se basea “fundamentalmente no recollido na Lei de Costas e na Lei de Patrimonio, que fixa un período máximo de 75 anos, o que obriga Ence a abandonar o seu actual emprazamento antes de 2033”. “Agora mesmo non se entende a loita de Ence contra o artigo 18.4 do proxecto de lei do cambio climático, porque basicamente recolle o estabelecido na lexislación de costas e de patrimonio”, sinala García Legísima, quen considera que “Ence aproveita a tramitación desta norma para volver sacar o problema á atención pública, co obxectivo de garantir a súa permanencia no dominio-público terrestre máis alá de 2033”. “A intervención de Colmenares [Ignacio, presidente e conselleiro delegado da empresa] enténdense neste contexto”, engade. A portavoz do Goberno municipal de Pontevedra, Anabel Gulías, advirte, en relación aos recursos contra a prórroga da concesión concedida polo Goberno de Raxoi en 2016, que “a sentenza é inminente e están nerviosos”. “Froito dese nerviosismo é a intervención de Colmenares diante dos traballadores”, destaca en conversa con Nós Diario a concelleira de Pontevedra, quen o explica como “parte da estratexia política da extorsión e chantaxe da empresa para meternos medo”. “Fronte a esa idea nós imos seguir firmes, porque nin Pontevedra nin Galiza merecen unha política industrial ao servizo duns poucos”. Estes señores queren que se estabelezan privilexios e non imos consentilos”, conclúe Gulías. Os riscos para a convivencia na cidade Gulías cualifica de “soberbia e perigosa” a actitude do presidente de Ence, Ignacio Colmenares, a quen o Concello declarará nos próximos días persoa non grata, a proposta do BNG e do PSOE, integrantes do Goberno municipal. Segundo a portavoz do Executivo pontevedrés, o presidente de Ence “sinalaba co dedo” os responsábeis políticos e “ameazaba toda a poboación” coa posibilidade dun “susto maiúsculo ambiental” nun vídeo que se filtrou aos medios de comunicación. “É francamente inapropiado que estea á fronte de decisións tan importantes nesta empresa”, remata Gulías, quen acusa Ence de “torpedear todo intento de devolver a tranquilidade” á cidade. O presidente da Asociación para a Defensa da Ría de Pontevedra, Antón Masa, considera que “a campaña de Ence contra o proxecto de lei do cambio climático é unha cortina de fume coa que tentan gañar tempo e permanecer máis anos de maneira irregular en Lourizán (Pontevedra). En 2018 tiñan que marchar pero déronlles unha prórroga de 60 anos, unha prórroga que incumpría os prazos legais fixados pola lexislación de aplicación. O que está agora en cuestión é que Ence cumpra a lei”. Neste sentido, advirte que un veredicto favorábel ao seu recurso por parte da Audiencia Nacional adiantaría a marcha. Masa denuncia que Ence “non cumpre a normativa ambiental que lle concederon na Autorización Ambiental Integrada. Xa desde as primeiras valoracións que se fixeron do parámetro de verteduras á ría, os criterios son máis laxos que os fixados pola lexislación de aplicación. Ence verte á ría tres máis veces máis do que permite a lexislación, malia que a Xunta o nega. A empresa está sobreprotexida pola Xunta da Galiza”. As axudas públicas da Xunta a Ence Alberto Núñez Feixoo sinalou a pasada sexta feira que Galiza precisa dúas celulosas. As declaracións do presidente galego producíronse no marco do congreso de Unións Agrarias, onde destacou que “Galiza necesitaría dúas pasteiras e imos quedar sen ningunha. Non hai ningunha empresa disposta a investir 400 millóns para construír unha pasteira fóra da ría”. Afirmou que “non estamos de acordo en ningún caso con desmantelar Ence”. As palabras do mandatario da Xunta da Galiza coincidiron coas declaracións do presidente de Ence, Ignacio Colmenares, quen fechou a porta a un posíbel traslado dentro da Galiza. Así, saíu ao paso de determinadas informacións xornalísticas que advertían dunha nova localización a escoller entre As Pontes, Barro e Salvaterra. Precisamente, o alcalde de Barro, o nacionalista Xosé Manuel Abraldes, negou a disposición do seu municipio a acoller a factoría. A virtualidade económica das pasteiras e do proxecto de Ence é cuestionado por algúns especialistas. Así, o profesor da Facultade de Económicas da Universidade de Santiago de Compostela Gonzalo Rodríguez considera que “Ence conta o impacto económico como se non tivera custos”. Segundo as súas contas, as cortas de madeira representan cada ano ingresos de 140 millóns de euros pero non di que o Plan contra os incendios custa á Galiza cada ano 100 millóns de euros. Non hai ningún grupo económico tan subvencionado no país como Ence”. “Ence funciona grazas ao erario público. Sen ese nivel de subvencións, non é viábel. Ademais, os beneficios da planta son moi discutíbeis para Pontevedra”, afirma Rodríguez, quen sinala que a fábrica “limita o potencial turístico de Pontevedra, malia as fortalezas derivadas do prestixio internacional da cidade polo seu modelo urbanístico”.