Preito por unha caixa

O caso é que nun día de 2019 recibo un what's app do meu querido cuñado Jose, que dicía: "Pepe, copiáronche". E a carón a foto dunha caixa tal como a que se reproduce ao pé da páxina, abaixo á dereita. De contado fixen un chío con aquela foto: "unha cousa é copiar e outra fusilar". Porque a caixa de ovos da foto que me chegaba de Madrid era unha trapalleira copia da caixa dos ovos do Pazo de Vilane que deseñamos no Grupo Revisión en 1997, van alá máis de 20 anos. E aquela copia descarada estaba a ser distribuída por algunhas rexións de España, mesmo que nos andeis dos supermercados estivese xa a do Pazo de Vilane. Porque en 20 anos á empresa galega foille ben con aqueles ovos de "galiñas en liberdade", con aquel deseño tan diferente ao dos ovos das granxas masificadas, e así conseguiron introducir no mercado un "novo" produto cunha modesta caixa que desbota o plástico e as fotografías, que recende a artesanado, con aquelas galiñas de puntiños feitos á man, frescos, que viñan da decoración popular. Unha sintética e caligráfica folla de carballoé a 'heráldica' que deseñamos tamén para aquel pazo verde do corazón da Ulloa. Nada se propaga por un proceso de reflexión. Unha idea ―produto, costume...―, esténdese por imitación ao líder, non por convicción, acéptase a solución primixenia por un proceso de sedución, tamén polo prestixio de quen a define por primeira vez. Quen visualiza ben un novo concepto estabelece un estándar, un xénero, unha tendencia ou unha moda. Pero hai unha regra clara: non copiar; cómpre entender o xénero e declinalo, velaí o papel do deseño para temperar a identidade: un xampú, poño por caso, sempre debe parecer un xampú, pero o deseñador ten que dotar de personalidade diferenciada o seu produto. Desde logo, a empresa Pazo de Vilane denunciou a Flumenali S. L. por competencia desleal e a maxistrada Marina Rodríguez Baudach, de Huesca, deulles a razón o 8 de xaneiro de 2020. O perito, Jaume Pujol Ramo, asegurou que entre as dúas caixas hai 96% de coincidencias e a xuíza citou ademais unha sentenza do Tribunal Supremo, do 11 de marzo de 2014, que sostén que "o consumidor medio rara vez ten a posibilidade de comparar directamente as marcas, senón que debe confiar na imaxe imperfecta que conserva a memoria". Velaí o río revolto dos malos pescadores.