O relato de verán: 'Trini' (I), por Eva Mejuto

Relato baseado nas entrevistas realizadas a Trinidad Falcés (A Coruña 1943-2022), activista trans, para o libro Memoria Diversa (Deputación da Coruña, Capicúa 2022). Vai este relato pola súa memoria, e pola de todas as persoas que loitaron, pondo o corpo e a cara, con orgullo, pola liberdade e a dignidade do colectivo LGBTIQA+. Mira a foto, nena. Lémbrome coma se fose hoxe: Barcelona, 26 de xuño de 1977. Daquela eu tiña, déixame ver... trinta e tres. Non, trinta e catro anos. Que gordiña estaba e que guapa. Mira que tetas ben postas. Sempre tiven uns peitos estupendos, aínda hoxe. Toca, toca! Estou feita un cangallo pero as pernas e as tetas téñoas como cando nova. Apalpa, muller! Estarás chea de tocar tetas... Á túa muller non lle ha importar, é unha cousa entre amigas. Ai raio, dáche vergonza porque estamos na rúa, estás colorada... Eu paso de todo. Mira ese señor, non fai máis que axexarnos. Voulle dicir que es a miña moza, para que se amole. O que quere é que lle faga unha palla... anda de aí, porco! Estou farta dos homes. Hoxe tes tempo ou vés apurada, coma sempre? Xa, moito traballo, que raro... Non podes querer que che conte a miña vida de vagar e logo andar ás carreiras. O trebello está gravando? Sácame guapa, nena. Só grava voz? A miña historia dá para moitos libros, ata para unha serie de televisión. A semana pasada viñeron uns mozos cunhas cámaras, para que fale de cando estiven no cárcere nos tempos de Franco. Todo o mundo quere saber agora do tema, pero eu xa non teño ganas de falar. Lévame ver o mar e logo cóntoche o da foto, vouche ensinar o meu recanto favorito. Antes ía andando, pero agora non dou e aínda por riba escarallóuseme a cadeira de rodas eléctrica. Deixáronme esta vella, que non vale para nada, acabo rebentada. O veciño deixou outra vez o coche atrancado na beirarrúa, o desgraciado. Báixame pola estrada, que chegamos antes. Non, non hai ramplas, pero gardo unha táboa de madeira apoiada detrás do contedor e así podo pasar. Vira á esquerda. Para un intre. “Nena, hoxe non teño tempo de parar, estou cunha amiga escritora. Mañá falamos e xa che pago os iogures”. Ata que non me ingresen a pensión, non podo darlle un can, pero ela espera sen problema. Sabes? Eu fun das primeiras en cobrar a paga de indemnización que nos deu Zapatero, co da memoria histórica, polo tempo que estiven de presa social co resto de margaritas e bujarras. Mira, esta é a praza de Elisa e Marcela. Eran dúas lesbianas, coma ti, sabes? Gardeiche un folleto que conta a vida delas... Atende, deixa o móbil. Aquí mesmo fixéronme unha homenaxe os do colectivo e déronme un premio. A xente quéreme moito pero non ando de humor, non teño ganas de estar con ninguén. Si, contigo si. Seguro que non queres tocarme as tetas? Cruza rápido, que veñen coches. Para aquí xa, que é onde máis me presta estar. Antes baixaba á praia e poñíame en topless para facer rabiar as señoras esas. Teñen envexa de min porque fago o que me peta. Elas están amargadas de aturar os seus homes, sen vida de seu. Mira que bonita a vista. Pecha os ollos e respira o mar. Gústame o soliño na cara e o vento. Faime unha foto aquí, pero de preto non, que estou sen arranxar. Debías avisarme que viñas, tería pintado os beizos, polo menos. Para o próximo día visto as medias de rede e o xustillo, en plan sexy. Vai quedar de marabilla para a cuberta do libro. Imos cara ao fondo? Mira acolá, onde os ramos de flores. Alí foi onde mataron o rapaz ese, Samuel, por maricón. Non o viches na tele? Coitado, houbo tantos coma el, mallados coma cans... E nós, as travestís, moito peor. Si, si, agora din que nos chamamos trans pero daquela eramos travestís. Levamos cada tunda... Ata morrer Franco, non quero lembrar. Unha tarde que eu estaba a traballar no Hotel Oriente, dixéronme unhas amigas: “Morreu o tío Paco, agora toca loitar polos nosos dereitos”. Esa mesma noite xa abrimos unha botella de champaña e celebrámolo polas Ramblas. Ben mereceu a agonía que tivo, por todo o que nos fixo pasar. No día da foto xa finara, pero aínda estaban os seus dando caña. Si, foi a primeira manifestación gai que se fixo en España e aí estiven eu, en primeira fila polas Ramblas. Eramos un mundo de xente. Non querían que as travestís fósemos diante, seica dabamos mala imaxe. Logo veu a policía e empezou a disparar e as únicas que quedamos fomos nós. Eu, máis puta ca ningunha, escondinme detrás dun quiosco para que non me batesen. Metinme na cafetería do Liceo e saín por pola porta de atrás cara á Boquería e vin os grises mallando nas compañeiras. Cabróns de merda! A partir de aí cambiei, volvinme máis guerreira e deixei de dicir amén a todo. Estou cansa, nena, lévame a casa. Xa non quero falar máis. O da cárcere cóntocho outro día. Cando vés de novo? Non tardes, anda, que me presta moito que me leves ver o mar. [...continúa mañá]