O relato de verán: 'Esta casa' (e V), por Ana Cabaleiro

Cheguei a odiar esta casa. Este lugar propio que comezara sendo un universo de xanelas prometedoras e que pasou a ser a gaiola da vergoña. Aínda podo citar as palabras todas daquel tempo: autocompaixón, autoengano, fraqueza, covardía, resignación. Foi coma a queimadura do xeo. Mais odiar cansa. É un sentimento improdutivo. Cegador. Eu ben sei que esta casa non me tivo culpa ningunha pero houbo un tempo en que houben de decidir se este era un lugar do que marchar ou un lugar en que quedar. Esta casa conserva dentro a miña memoria, porque esta casa sabe e recorda e garda e invoca. Non sempre é doado. Houbo un tempo en que esta casa tivo as tripas de xeo e se negou a pronunciar o meu nome. Quedar obrigoume a emprender outra peregrinación. Desta volta sen camiños, nin orballo fresco, nin fragas, nin compañeiras camiñantes. Soas eu e a casa e a nosa habilidade para construír toda a distancia necesaria para continuar. Tomar distancia. Coller distancia. Non hai manual que explique como facelo. Hai que andar moi espelida para distinguir as faragullas de pan que amosan o camiño. Eu construín toda a distancia posible con galanos prohibidos, case de contrabando. Trouxen presadas de area do Sáhara, dourada e luminosa. Coloqueinas ao lado doutras presadas de area da ría da Arousa, do mesmo gris e que o dos cantís de granito. Descubrín que nos gustan as ofrendas que chegan do océano. Temos altares de cunchas de lapas douradas recollidas ao pé do Atlántico, de cascas quebradas de caracois mariños apañadas entre as olas do Índico, de garabullos puídos polo mar de Fisterra, brancos coma ósos de baleas ananas, de cuarzo rosado subtraído na praia dunha illa semideserta. Escribinnos “Ítaca”, o grandísimo canto de Kavafis á travesía dos soños, do meu puño e letra, na parede do cabeceiro da miña cama. De cando en vez, pinto formiguiñas azuis polos recantos, redondiñas e sorrintes, coma pequenos segredos agochados. Nesta travesía da distancia non escatimo en aloumiños con esta miña casa: metinlle radiadores novos, alfombras ben grosas, cortinas pesadas, forrei as paredes con estantes ateigados de libros, tapeille as físgoas todas, arrímolle agarimos suaves de veludo, de algodón mol, de la traballada artesanalmente, de liño do de antes. E esta casa vai accedendo a devolverme os seus tesouros. O coidado co que vai metendo o sol da mañá no meu cuarto, cunha franxa de luz que aloumiña os pés da cama coma unha deusa da boaventura. A súa habilidade para protexerme do exterior e erixirse en refuxio e en cova, queimando sistematicamente o cable do timbre da porta. A fertilidade do seu ventre para acoller toda canta vida vexetal lle vou distribuíndo polos recantos. Os domingos mércolle flores. Recoñecemos que algunha perda tamén houbo: o sofá verde, un mundo de fotografías que sorrían desde as paredes, o colgadoiro da entrada en que tantas veces aquel home deixara a chaqueta, a cama daquel outro tempo, a caixiña de gardar as postais. Si, as postais seguen chegando. Aquel home nunca deixou de envialas. Chegan calquera día, calquera mes, coma sempre. Postais para non permitir ser esquecido. Mais nunca volveron entrar nesta casa: escríbolles o camiño de volta sen permitirlles sequera asomar do sobre co que veñen abrigadas. Aquí, nesta parte do mundo, non utilizamos a palabra fogar. Aquí dicimos casa. Fogar soa artificial, unha palabra que se le en libros, que se escoita en filmes ou en anuncios publicitarios, pero que non nos sae natural. Casa é o lugar en que vivimos. Casa é o lugar ao que pertencemos. Casa pode ser unha vivenda unifamiliar independente, ou acaroada nunha fileira dunha urbanización, pode ser un piso nun edificio de varios andares, un apartamento, un estudo, un ático, un soto. Pode ser propia, de alugueiro, de prestado, compartida, mesmo en matrimonio duradeiro cunha entidade bancaria. Se consegues que te goreza e che dea repouso, á alma e ao espírito, é casa.