Grande Amore: "Este disco é máis sincero que o 90% das cousas que lles digo aos meus amigos"

Veciño do Valadouro, na comarca da Mariña, Nuno García Pico é mais coñecido no panorama musical galego como Grande Amore. Vén de publicar o seu disco debut en solitario homónimo no que recolle nove temas "que representan con máis honestidade quen son, en comparación do 90% das cousas que lle conto aos meus amigos". -En que momento se decata de que o move a música e como lle nace a inquedanza por estilos máis propios do underground? A primeira vez que teño conciencia de que me gustase moito unha canción foi escoitando un disco de The Corrs, un CD que tiña a miña irmá maior na habitación, e lembro que con tres ou catro anos facía playback coa canción "Breathless" cun bolígrafo a modo de micrófono e saltando na súa cama. A nivel práctico foi a miña nai quen me obrigou a estudar música e, en Burela, aprendín a tocar o saxofón, porque non había clases de guitarra, que era o que realmente quería. A música alternativa chegou no tempo da adolescencia, escoitando grupos como Velvet Underground, quen me motivou de verdade a crear cancións propias e interpretalas para outra xente. -O primeiro proxecto musical no que se involucra é Oh! Ayatollah e a raíz de aí xorden colaboracións musicais con Ortiga e Mundo Prestigio. As colaboracións é un fenómeno moi actual, que desde hai un tempo está moi de moda. Isto é algo que persoalmente sempre agradecín moito porque che permite traballar con xente que ten unha perspectiva moi diferente á túa e empúrrante a facer cousas que por iniciativa propia igual non farías. Por exemplo, teño un tema con Mundo Prestigio que se chama "Mundo Nuno" e eu de primeiras nunca me atrevería a "rapear", por chamalo dalgunha maneira, e porén foi unha grande experiencia facer ese tema. As colaboracións permítenche non só afondar a nivel humano, coñecendo mellor o grupo co que traballas, senón tamén a nivel creativo, tomando camiños que sempre son bos, porque canto máis te coñezas en xeral na vida, sempre será mellor. -En que momento decide tomar o salto ao proxecto en solitario e lanzar disco propio? Xurdiu dunha forma natural. Tiña ganas de gravar unhas ideas en solitario co noso produtor e ver que pasaba. Estivemos diversos días gravando durante uns meses e de aí saíu o disco. -É un disco pandémico? Si e non, porque medio disco está feito antes da pandemia e do confinamento e medio despois de todo iso. Os primeiros temas compúxenos a finais de 2019 e os últimos fixéronse despois do confinamento. Os que están feitos despois son moito máis punkis, as letras máis rabiosas e máis escuras, supoño que como a todo o mundo, todos nos volvemos máis escuros despois do confinamento. -Cóntenos como foi o seu proceso de composición para este EP e que lle inspirou. A nivel musical os temas xurdíronme intentando imitar cancións doutros grupos que me gustan moito. Funciono mellor así que partindo de cero. Podo estar todo o día escoitando música, e cando descubro un tema que me move e fai que me obsesione, sempre intento reproducir iso que me gustou da canción na miña música. As letras son as cousas que me pasan no día a día. Son os reflexos das angustias que teño mentres fago o tema. Moitos compañeiros mófanse de que son bastante "agonías" nas letras, pero tamén teñen unha volta. Non só hai escuridade, depresión ou tristeza, senón tamén teñen o seu toque animado porque creo que o mundo é así, cheo de contrastes. -Diría que o disco reflexa a súa personalidade, entón? Si, este disco reflexa mellor o que son eu que o que eu mesmo podo expresar no meu día a día. Na túa rutina estás condicionado pola relación que tes co interlocutor e estás somerxido nela, ninguén está todo o día sufrindo unhas intensidades criminais, tamén tes que durmir e comer, e esas cousas. A nivel de como vexo eu o mundo ou as cousas que me pasan, este disco é máis sincero que o 90% das cousas que lles digo aos meus amigos. -Dos nove temas que compoñen o disco, a cal lle garda máis agarimo? "Esta pena que ás veces teño" é a canción que máis me gusta con diferenza. Tiña a idea de facer un tema na onda de DAF, que un grupo que me encanta, e tanto a música como a letra saíronme moi facilmente, cando eu normalmente me raio moito e lle dou moitas voltas ás cancións. Penso que é o tema que máis se asemella ao que eu tiña na miña cabeza ao que realmente foi, porque unha cousa é pensar como queres que sexa o tema e logo como acaba sendo. -Nunha das cancións do disco admite explicitamente que non sabe cantar e que non lle importa. Ao igual que non todas as películas do mundo teñen que ser comedias románticas, tamén está ben que existan películas de terror. Non todo o mundo ten que ser Adele, que mola moito e están canonicamente ben, pero se eu me poño na pel do Nuno de 16 anos e vexo que un 'tipo' canta en galego 'non sei cantar e dáme igual', eu namoraríame. -Reivindica a música en galego. Si, comentábao con Chicho (Ortiga) hai pouco. É meritorio que a xente escolla o galego para compoñer se é neofalante, por exemplo o proxecto de Verto, porque podería facelo en castelán perfectamente, pero cantan en galego e iso é digno de destacar. Pero no meu caso é que non sei falar outra cousa, xa me custa que se me entenda ás veces en galego, canto máis en castelán ou en inglés, sería terríbel. -Como está sendo a acollida de Grande Amore? Creo que de momento ben, mais tamén son moi malo valorando estas cousas. Cústame moito pensar que algo é un éxito. Chicho rise moito porque me comenta o gran número de visualizacións e de comentarios que pode ter un tema e a miña resposta é 'si, está ben? Non sei'. Antes si que existía esa percepción física de 'vendiches tantos vinilos', pero agora, coas visualizacións e as redes pois como que deixa de ser máis tanxíbel ese posíbel éxito e non sabes canto é moito e canto pouco.