Ignacio Vilar recomenda "Os fillos da fame", do poeta de Mazaricos Ismael Ramos

Ignacio Vilar fai un oco para atender a Sermos durante un merecido descanso: acaba de pór fin á montaxe de Sicixia, o seu novo filme, rodado entre Sabucedo -apenas os primeiros cinco minutos da metraxe, durante a brava Rapa das bestas- e a Costa da Morte e cuxa chegada ás pantallas do país está programada para o mes de novembro.

-Que estás a ler actualmente

-Estou a ler un libro de poesía, Os fillos da fame, premio Johan Carballeira. É un rapaz de 22 anos que escribe nun galego impresionante. Está en Xerais. Xa esgotou a súa primeira edición.

-Les máis guións ou libros?

Libros, libros. Estou lendo tamén a obra completa de Rosalía, editada pola Fundación Rosalía de Castro.

-Estás descubrindo algo novo sobre ela?

-Acabo de ler unha biografía que aínda non foi dada ao prelo. Sobre Rosalía descóbrense cousas constantemente. Lembro que en 2013 asistín a un congreso sobre ela no que tomaron parte especialistas rusos, ingleses, norteamericanos e, por suposto, galegos. Hai novos achados sobre Rosalía que desmenten a imaxe tópica que sempre circulou sobre ela. A Rosalía real está aparecendo: activa, enérxica, non chorona, nen de loito, tirada para adiante, reivindicativa. Impresionante.

-Algunha recomendación de leituras para a xente da comunidade sermos?

-Reitero: Os fillos da fame, as obras completas de Rosalía e despois recomendaría A historia da arte de Ernst Gombrich, un historiador alemán. O máis incríbel deste libro é que se che fala de Picasso nos últimos capítulos poncho en conexión coas máscaras africanas das que che falou nos primeiros. A conclusión é que os seres humanos inventamos sobre traballo previo, sobre algo xa feito. Hai outro libro meu de cabeceira, sobre o que volvo sempre, Plantas Medicinales, de Pío Font Quer. É un libro dun biólogo e botánico catalán dos anos 30. Eis está a historia de cada planta. Por exemplo, a historia do tabaco. Como chega a planta do tabaco a Europa. Apaixonante. Font Quer estivo na Galiza nos anos 30, na procura do cornecho (claviceps purpurea), un fungo que se dá no país con propriedades alucinóxenas e curativas, mais co que hai que ter moito tino e non pasarse de dose...

-Tes tempo para ler durante as rodaxes?

-Nada. Imposíbel. Por convenio traballamos 11 horas diarias. A iso súmalle outras 4 horas para preparar o día seguinte. Acabas baldado.

-Les con ollos de cineasta, isto é, na procura de historias que podas levar ao cinema?

-Si, cando leo novelas, si, por suposto. A Historia da Arte é un libro que recomendo a todo o mundo. Non só serve para facer cinema, senón para ver a vida mesma. Axuda a abrir os ollos ao mundo.

-Conclúo cunha pergunta sobre Sicixia. Sentiche a presión de voltares a filmar depois dun suceso da envergadura de A Esmorga?

-Para mín a presión en cada película é lograr chegar ao espectador, chegar a emocionar. Con Sicixia pasoume algo curioso. É a vez a rodaxe en que mellor o pasei, mais tamén a rodaxe en que máis sofrín. Ao principio apenas tiñamos historia que contar. Foi a propia xente da Costa da Morte a que nos foi inspirando a historia. Eu quería meterme como espido na Costa da Morte para poder chegar a súa esencia. Toda experiencia che dá angustia, che dá medo. Agora, vendo o resultado final, na montaxe, estamos impresionados. Ao final a Costa da Morte meteuse na nosa película. Rodamos desde o Monte Pindo, o monte dos nosos deuses, e baixamos ao fondo do mar.

-Que significa Sicixia, a palabra?

-É un termo científico que designa o momento en que o sol, a lúa e a terra están aliñados.