"A estación violenta", máis cinema mozo galego
A ESTACIÓN VIOLENTA
(Galiza 2017, 68 min.)
Dirección: Anxos Fazáns
Guión: Anxos Fazáns, Xacobe Casas, Daniel Froiz, Ángel Santos
Fotografía: Alberte Branco
Música: Charles Rapante
Elenco: Nerea Barros, Xosé Barato, Xiana Arias, Alberto Rolán, Laura Lamontagne, Antonio Durán ‘Morris’
SINOPSE
A vida non é inofensiva. Pode ser esgotadora e frustrante. A Manuel gustaríalle ser escritor, pero en lugar diso vive atrapado na súa rutina, incapaz de afrontar as súas emocións. O verán e o inesperado reencontro cos seus mellores amigos de mocidade farán estoupar todas as súas pulsións.
CRÍTICA
Localización íntegra en Galiza, realizada en galego e dirixida por unha muller que non supera os 25 anos de idade, deberían ser motivos máis que suficientes para apoiar este proxecto cos ollos pechados... mais, como ben di Anxos Fazáns: “mellor esquecer todo iso, ver o filme e logo, se tal, xulgar o que se acaba de ver”. Sabias palabras.
Fazáns debuta na longametraxe da man de Matriuska Producións, unha produtora dirixida por Daniel Froiz, e afincada en Pontevedra, especializada en apoiar cinema de vangarda de baixo presuposto, confiando en xente nova con moito talento. Unha filosofía de traballo que encaixa coa corrente denominada “Novo Cinema Galego” e que descansa baixo o paraugas da cita de Godard: “o cinema non é unha arte que filma a vida, o cinema está entre a arte e a vida”.
Adaptación libre da novela homónima de Manuel Jabois escrita pola propia Anxos Fazáns, xunto con Daniel Froiz, Ángel Santos e Xacobe Casas. A historia céntrase en Manoel (Alberto Rolán), un escritor vido a menos que sobrevive colaborando en xornais e programas de radio. Un día reencontra con Claudia (Nerea Barros) e David (Xosé Barato), dous vellos amigos de xuventude dos que non sabía nada desde máis de oito anos. Claudia está gravemente enferma e quere recuperar as sensacións daquel pasado feliz de mocidade antes de morrer. Os tres marchan para unha casiña a carón do mar onde tratan de revivir tempos pasados pero... é iso posíbel? Todas e todos sabemos que non. Tratar de revivir o pasado só trae decepcións. Os momentos son únicos, ás veces eternos, pero son irrepetíbeis...
Historia pesimista xeracional arredor de tres personaxes que non acertan albiscar un futuro inmediato. Autodestrutivos, sen rumbo, tocando fondo. Claudia está a piques de morrer; David sabe que vai perder a Claudia; e Manoel está atrapado nunha espiral de mediocridade da que non é capaz de saír. Destaca unha Nerea Barros (O ouro do tempo) cunha traballada interpretación física que, por momentos, semella a dun animal ferido, en celo, puro instinto. Xunto Xosé Barato (18 comidas) e Alberto Rolán (María e os demais) conforman un particular trío de soñadores que non poden soñar con máis nada que o baleiro existencial. Completan o reparto o xa indispensábel Antonio Durán ‘Morris’ (Dhogs) e as estreas diante das cámaras da cantautora Laura LaMontagne e da escritora e locutora Xiana Arias.
Localizacións en Galiza, sobre todo Compostela e Rías Baixas, con recunchos facilmente recoñecíbeis captados pola lente do director de fotografía Alberte Branco (Os fenónenos), e cameos de xente máis ou menos coñecida no mundiño, sobre todo na secuencia do Festival Sinsal, unha esencia festivaleira-mariñeira de panorama alternativo que remarca unha banda sonora repleta de media ducia de bandas galegas tales coma: The Limboos, Pantis, Rabuda ou The Soul Jacket. Atención tamén ao son. Adoita ser esencial en calquera filme pero aquí ten unha importancia crucial, case unha personaxe máis. De feito a escena final non tería sentido sen el.
Xa sexa homenaxe, chiscadela ou casualidade, hai reminiscencias de Bertolucci (no trío de “soñadores”), Paul Auster (o escritor na radio) e tamén dos irmáns Dardenne (no estilo de cámara en man filmando as costas), salvando as distancias, claro... porque Fazáns é consciente de que A estación violenta ten as carencias propias dun debut cinematográfico mais tamén hai que recoñecerlle que están compensados, con creces, por unha mestura de atrevemento, enerxía e sensibilidade. Porque ao final o que queda tras saír do cinema son as sensacións... e aquí escóitase a pel, respírase o mar, séntense as almas.