Animar leva amar

Estamos no marzo a florecer. No marzo primaveral de ano de muller que vai a paso de mes novo e o sol espértanos as cores. Fainas máis alegres nos niños mornos das esperanzas e nós chamámonos e mirarmos derredor (e queremos) tempos de desexos que nos poñan nas complicidades de irmos a camiño na obra deste pobo noso nas diferentes motivacións e delas tamén elaborar intuicións de mellora e desenvolvemento. Gustaremos niso así tirando de corazón. Na alegría das cousas conquistadas polas nosas mans. Creando relacións. Convivindo e non cohabitando. Bebendo na nosa identidade sen disolvernos. Favorecendo espazos de afectos para conquistas. E así decatarnos que somos felices porque camiñamos por riba de moitas restricións. Poñámonos pois a movementos compartidos. A luz da nosa obra será un camiño. Non é boa cousa que andemos a repetirnos no mesmo. A nosa verdade como pobo non pode estar cansada de vivir tal perseguida pola indeterminación e posta na resignación. Sexamos pois conscientes onde colocamos as nosas alegrías. Rousseau, Jean-Jacques, escribiu: "Hai algo no camiñar que estimula e reaviva os meus pensamentos. Quieto apenas poido pensar en nada". Non vale dicir que o temos difícil. Centrados na nosa cultura, onde nos debéramos sentir seguros, notamos (e sufrimos), desde non poucas institucións e demais, feitos, tácticas e estratexias que nos rechían, pois van de enganos e manipulacións. Os discursos de palabras esplendorosas, pero baleiras, sen actitudes nin condutas positivas, que deberan ser favorecedores de avances do que somos para o que queremos ser, pola contra vólvense puros espectáculos de cuantitativas propagandas e publicidades. Sen cultura, non hai liberdade posíbel nin dignidade De todo, pois, se algo queda diso, son cinzas, todo borrallas, de lumes destrutivos. Establécese unha relación tóxica. Todo anda enrarecido. Queren pervertelo sen medida. Exercer os pensamentos Sen cultura non hai liberdade posible. Nin dignidade. A cultura non é simplemente unha palabra que se diga maior. Ela, obra de pobo, mundo de vida, con pulso, é accesible e comprensiva por ser participativa e inclusiva. Nela determínase o obrigado e vocacional sentido de cada día. Non é propiedade de ningunha clase dominante, nin é algo que se herda por "estudo ou educación" en clave privado-elitista, nin esencia de ningunha outra colonizadora á que nos render (ou integrar), é a nosa, o amoroso tesouro patrimonio nacional, non menos que ningunha outra, por iso vai contra a propiedade "exclusiva" e contra os privilexios. Non hai que gobernala. Ninguén pode atala a ningún mundo vistoso, abraiante, marabilloso envolto de papel de agasallo e dentro (sorpresa!) para nós, nada máis que dependencia. Recordemos que é perigoso "irse ao bonito". Son de atender as palabras de Joseba Sarrionandia, poeta de loita e amor, cando nos di: "A cuestión vai no que nos fan, pero o maior é saber aquilo que nós faremos co que nos fan". Non debe haber dúbidas ao referirnos á nosa cultura, que se ven defectos e que non hai efectos. Sería logo bo que xenerosamente se comezase polos afectos. Neles vai o amar e outros verbos que integrar no animar en posición normal sen conxugalos en tempos perdidos. De primeiras, sen perder os nortes, cos afectos. Neles sábese que non ha ser doado chegar ao paraíso, pero si será posible saír dos infernos. Haberá que camiñar polo fío de luz do que somos, querendo ver e amando na rebeldía cantores e cantoras da luz. Os soños non son escuridades. E non é doado saber cando poñer a palabra fin. Deamos en abrir camiños novos e por eles sentirse compañeiras e compañeiros amantes amadas e amados, amorosos, na cultura nosa, na lingua, na historia, nas tradicións, na memoria. Na vida a corazóns quentes. Como di a profesora e escritora Laura Mintegi: "A falta de amor tingue de morte todos os reconcos da vida. E a cor da morte é aceda e amarga". Non é boa cousa pecharse fóra da casa. Tampouco sentirse fóra de lugar. Son horas de asumir responsabilidades. Haberá que ser consecuentes coas maneiras de exercer os pensamentos. Ver se así desa maneira for posible camiñar amándonos e amando. Non é unha proba de resistencia. A cultura non pode vivirse como un safari por Galiza. No animar(nos), no amar(nos), sintamos (revelemos) as riquezas das experiencias. Notemos con verdade quen somos e quen dicimos ser. Tamén quen queremos ser. Pouco se logra facendo a vista gorda. Os problemas non se reducen a slogans. Toca buscar a seguridade na propia casa. Non é destruír o outro.