Animaladas

Querido diario: É certo que ultimamente uso a cama que me comprou a miña humana. Resistinme a facelo simplemente porque a comprou coa intención de que me deitase nela e non na súa poltrona. Moléstalle a mangada de pelos que deixo pegados todos os días e son difíciles de limpar, mesmo co aspirador novo. Pero a min non me parecía ben que fose ela quen decidise onde podo e onde non podo deitarme. Aborrezo que intente recortarme dereitos. Aínda así, recoñezo que o novo leito é moi xeitoso. Recolle moi ben o meu corpo enroscado e resulta cálido e mol. Mais a poltrona… é miña tanto como pode ser dela, iso que quede clariño. Unha abaixo e outra –eu– arriba, empoleirada no respaldo. Cando quero pásolle o rabo pola cara ou imprégnome do seu cheiro remexéndolle o cabelo co fociño. Ao facelo sinto o impulso de mordela, mais só un pouquichiño. De momento controlo. Sei que ela nota a tensión e gústame (gústanos) xogar con iso. Nova e salvaxe Teño acceso a todas as estancias da casa onde vivo e ás escenas que nelas se desenvolven, polo que podo afirmar que coñezo os seus habitantes moi ben. Especialmente a ela, a miña humana, pois os demais para min son a súa prolongación. Comigo é cariñosa e fálame nun ton agudo e hipermelodioso que me deixa os oídos zumbando. Non lle parece mal que busque o seu colo para botar unha soneca, mais desconfía cando me subo a algún moble á altura da súa cara e fico mirándoa ao xeito gatuno, sen pestanexar. Tampouco me permite deitarme na súa cama. Ten a potestade de poñerme límites. A casa é o meu lugar favorito e non me gusta afastarme moito por se ven un intruso e ocupa o meu lugar Pola miña parte, declaro que non todas as súas caricias me agradan. Algunhas buscan a miña submisión e non as soporto, entón bótolle a boca a xeito de advertencia. Ela tamén se defende e con frecuencia recibo un cotifón ou unha patada cando lle trabo as pernas. Calquera día denúncioa por maltrato animal. O de comela xa o vou esquecendo. As dúas somos bravas, non nos enganemos. Desde que cheguei á casa sendo unha gatiña nova e salvaxe funme amansando moito. Ao principio odiaba estar pechada e se saía evitaba volver a entrar. Un dos entretementos máis divertidos daquela época consistía en saír da casa e agardar que me atopasen para volver escapar en canto me botaban a man. As gatas somos escorregadizas de noso e gústanos levar a contra por orgullo. Agora é ao contrario. A casa é o meu lugar favorito e non me gusta afastarme moito por se ven un intruso e ocupa o meu lugar. Fóra poida que haxa máis diversión: os sons da noite póñenme en estado de éxtase absoluto e teño que saír imperiosamente. Daquela miaño con insistencia para que me permitan pasar a noite ao relente en simulacros de caza. Polo xeral cúmprenme o gusto e vou a unha casa en ruínas que nunca me decepciona no que respecta a emocións fortes. Pero a gata vadía de antano xa hai tempo que é unha princesiña consentida e pola mañá cedo estou desexando que me abran a porta para comer e descansar comodamente. Ás veces penso se no canto de domesticarme non me estarei "aburguesando" ao estilo desleixado da miña humana, ou se cadra máis. Despois de todo, ela ten aínda o espírito sexual activo mentres que eu fun desprovista del hai xa moito tempo coa castración, esa práctica á que poucos dos animais privilexiados podemos escapar. Adeus emocións sexuais! Vaia unha cousa pola outra. Quen entende os humanos A miña vida é a dunha funcionaria que acompaña e crea a ilusión do fogar. "Animal de estimación", din os portugueses. Non sei se a miña humana concorda con ese concepto. Seguro que ten moitas obxeccións semánticas e normativas, afeita como está a darlle voltas á cabeza. Amor, estima, admiración estética, solidariedade interespecies… Cal é en realidade o vínculo que nos une? Por que algúns humanos nos miran con desconfianza, noxo ou medo e outros nos abren as portas para compartiren connosco o fogar e os alimentos? O certo é que levo unha vida regalada. Nin sequera esperan de min que ratee, e moito menos que lles ofreza coloridos paxariños, un agasallo que os pon de mal xenio. Funme facendo preguiceira, si. Coa comida abundante e a modorra das sestas prolongadas volvinme grosa de ventre e pesada. Pasan os anos para todos, aínda que a miña humana parece querer ignoralo. É posible que, no fondo, sexa ela máis salvaxe ca min. Menos previsible é, sen dúbida. Quen pode entender os humanos, ese bichos cabezóns e rabenos? Eu, de momento, espreito a familia e mantéñome en garda cos animais do arredor, por cuestións territoriais e de status. E sigo en perpetua tensión con ela, a dona de todos os meus praceres, polas mesmas razóns… Supoño.