O xogo máis perigoso

Unha estratexia de distribución "da nova normalidade" que, guste máis ou menos, semella que veu para quedar. A caza / The Hunt / 2020 / EUA / Craig Zobel / 90 minutos A premisa d'A caza non resulta moi nova que digamos: un grupo de pobres é levado a un lugar remoto para ser cazado por persoas adiñeiradaas. Unha historia que xa vimos en Branco humano, de John Woo, que non era máis que unha adaptación do clásico da RKO de 1932 titulado O malvado Zaroff, filme reinterpretado e referenciado en multitude de ocasións desde entón. Até aquí todo normal, pero A caza garda uns cantos ases na manga como para ser considerada unha adaptación máis. Seguindo a estrutura da xa película de culto A cabaña no bosque (2012, Drew Goddard), a trama transcorre desde o inicio como o típico thriller de terror ao uso, cheo de humor negro, con mortes violentas, repentinas e cun toque gore. Sen marxe para pensar. A sorpresa solápase coa gargallada coa sucesión de "falsos protagonistas", que tan só duran un par de minutos en pantalla. A diversión culpábel está servida. Unha vez que consegue atrapar a atención, reaparece a verdadeira protagonista: unha muller de armas tomar, mestura de Clint Eastwood, Uma Thurman e Chuck Norris. Como é de esperar, faise axiña coa situación e, ao mesmo tempo, vanse desvelando os verdadeiros motivos dese xogo mortal. Motivos que teñen moito que ver coas noticias falsas, as redes sociais e a posverdade. O guión de Damon Lindelof (Lost) e Nick Cuse (The Leftlovers) consegue darlle unha volta para facernos dubidar de que lado pórnos. As persoas "pobres" resultan ser todas unhas terraplanistas, negacionistas, xenófobas e racistas proarmas, é dicir, votantes de Trump. Os ricos non son mellores, claro, así que só queda deixarse levar pola impresionante Betty Gilpin (Glow), todo un descubrimento e un dos poderosos motivos para gozar até o final e presenciar o tarantiniano encontro coa "xefa" Hillary Swank. Brutal. Ultraviolento e divertido filme que lanza unha aceda reflexión sobre a política, o fascismo e as "novas" clases sociais do século XXI. Mantén o ritmo até o final e só decae un pouco cando intenta pórse en modo serio e solemne, seica un respiro pensado para que o persoal repouse de tanta sangue e morte grotesca.