Western con anticlímax

Cando rematei de ver o filme de Sorogoyen, na preestrea do Cineuropa, saín cos sentimentos encontrados, por dicilo dunha maneira suave... pero para que se entenda, saín bastante cabreado, vamos. E non foi polo tratamento estereotipado do rural galego desde unha perspectiva claramente foránea, nin tampouco por localizar no Bierzo en troques de Quiroga ou Folgoso do Caurel, que é onde se supón que acontecen os feitos, non... foi basicamente polo cambio de ritmo da segunda metade. Un epílogo eterno e con pretensións de autor que estraga todo o gañado até o momento, que era moito. Porén, hai que recoñecer que As bestas gaña enteiros a medida que macera. As bestas / Rodrigo Sorogoyen / España-Francia / 2022 / 137 min. Está baseada no famoso "crime de Petín", crónica negra recente recollida de maneira extraordinaria no documental Santoalla (2016, Andrew Becker e Daniel Mehrer). Pero As bestas non é documental, é un filme de ficción e, como tal, habería que intentar velo, aínda que custe... De feito, o excesivo embrutecemento de Zahera e Anido acáelle bastante ben, cinematograficamente falando, para esa sorte de western rural da primeira metade. A segunda parte perde forza e ritmo de maneira abrupta. Un anticlímax que funciona de xerro de auga fría pensado a conciencia e premeditación, a fin de contrastar como un home e unha muller afrontan unha situación tan límite: testosterona, vinganza e violencia fronte equilibrio, sosego e sororidade. A idea é boa, pero a execución non tanto. O elenco está de dez, aí non hai dúbida ningunha, ao igual que o deseño de produción, e tampouco haille nada que obxectar á instrumental banda sonora, con zanfona incluída, ou a extraordinaria fotografía, de Olivier Arson e Álex de Pablo respectivamente, habituais colaboradores de Sorogoyen. A trama renxe na segunda metade. Non se antolla críbel a reacción da muller francesa tras a desaparición do seu marido, como tampouco as saídas da Garda Civil para minimizar o acontecido, nin a secuencia da "non posíbel recuperación do contido da tarxeta da cámara" e a discusión nai-filla na cociña, aínda que transcende un grandísimo nivel interpretativo de Marina Foïs e Marie Colomb, está chea de estereotipos de xénero. Obxeccións e matizacións que só se lle poden facer ás grandes películas como acto desesperado, e inútil, por intentar achegala á perfección dentro dun plano cinematográfico subxectivo particular que non ten por qué coincidir, e de feito non coincide, coa visión do autor. Unha controversia que adoita acontecer só coas grandes obras... e As bestas éo.