Unha volta ao xénero de terror

Algo está cambiando no audiovisual galego. Facía non moito que o galego semellaba reservado, case en exclusiva, para filmes do Novo Cinema Galego, minorías "cultas" ou circuítos festivaleiros. Apenas se facía cinema de xénero en galego. Moitas veces, por mor da imposición das produtoras que, por medo ou descoñecemento, non paraban de repetir aquilo de que "o galego é un hándicap para as vendas fóra da Galiza". Primeiro A esmorga de Ignacio Vilar abrindo camiño; logo O que arde de Oliver Laxe tocando os ceos; e despois Cuñados de Toño López facendo unha comedia libre de complexos, foron tres dos piares chave para ir normalizando o galego dentro da industria global. Jacinto / Javi Camino / Galiza / 2021/ 95 min. Javi Camino, da man da produtora Vizuals Lab., súmase á corrente con Jacinto, a súa segunda longa de terror máis dunha década despois de Maldito Bastardo!, peli trash moi amateur cun desatado Juanillo Esteban (A matanza caníbal dos garrulos lisérxicos) como protagonista. En Jacinto, o director compostelán non só depura estilo senón que acada o recoñecemento de público e crítica, nada menos que no Festival de Sitges, co Premio do Público na Sección Panorama, e no Festival de Austin, co do Xurado. Jacinto é un neno atrapado no corpo dun home. É o parvo da vila, A Cruz de Mallou. Vive na casa da aldea cos seus pais, ten un porco chamado Martiño como mascota e pasa xogando cun coche abandonado no bosque ou profanando tumbas. É un grande afeccionado a películas de terror antigas, –moita atención aí porque son un esmendrelle–, pelis en VHS que lle proporciona seu irmán. Coa chegada de dúas heavys á vila, Jacinto presente o mal e comeza facerlles a vida imposíbel. Pedro Brandariz deslígase da súa vis cómica para interpretar esta mestura de Joselito (A milagre de P.Tinto), Charly (A comunidade), Sloth (Os Goonoies) e Azarías (Os santos inocentes). Cando coñecemos os pais, interpretados por Miro Magariños e Pilar Miguélez, entendemos un pouco o estado mental de Jacinto, mais cando aparece seu irmán, Juanma Buiturón, entendémolo un chisco máis. Fantásticos todos. Tamén destaca o debut como actriz de Ánxela Baltar, cantante e guitarrista do grupo Bala. O malsán ambiente de Dhogs mesturado coa Matanza de Texas nunha volta de parafuso ao xénero evitando caer na típica sucesión de asasinatos sen sentido. Camino opta por un slasher diúrno, con xeitos de crónica negra, no que prima o desenvolvemento psicolóxico de personaxes conseguindo grandes interpretacións e un resultado final coherente e sorprendente.